Ik snap die hele discussie over het recht op abortus niet. Een abortus (wereldwijd het eindpunt van een kwart van alle zwangerschappen) is slechts symptoombestrijding. Begin eens bij de oorzaak: de piemel.

De koopkracht daalt, lees ik al dobberend op mijn luchtbed. Ja, en? Onbegrijpelijk dat iedereen zich daar zo druk over maakt. Ik leg het je uit.

Het is al laat. Ik ben bekaf. Op de gang van het motel, ergens onder de rook van een Franse snelweg, zie ik nog net een jong Brits stel de kamer naast me binnenglippen. Zij - naaldhakken en kokerrok - is voor driekwart opgetrokken uit been. Hij is klein van stuk en gedrongen: type sportschool. Ik hoor ze verliefd fluisteren. Het kaartje ‘niet storen’ hangt al aan de deurknop.

“Maar jij claimt dat Arie Ribbens nog leeft. Vertel me dan gewoon wat jouw bronnen zijn."

Probeer iemand maar eens uit te leggen waarom jouw vrienden je vrienden zijn. Rutte deed een poging tijdens zijn wekelijkse persconferentie.

Kamerleden kunnen hun werk niet meer doen, lees ik. Vanwege alle boerenterreur en intimidaties. Hun veiligheid zou niet meer gegarandeerd zijn. Dat is een zin waarover ik graag even mag nadenken.

Ach ja, de horeca. Obers, buigend als knipmessen. Maar niet heus, want uiteindelijk is het altijd weer de consument die bereidwillig bukt om eens goed genomen te worden.

Ja, hallo? Spreek ik met de heer Rutte? Momentje hoor, want de intercom van uw Torentje doet raar. Hier Henk. Wat zegt u? Nee, Henk. Uit Appingedam.