De war room van het NAVO-hoofdkwartier te Brussel. Het is nog vroeg. Rutte is alleen. Even sfeerproeven.

Vraag me niet hoe, maar ik heb een mail in handen van Natacha Harlequin aan Ali B, geschreven daags voor de rechtszaak.

“Meneer Koeman. Ja, Dick Schoof hier. U weet wel, die van het nieuwe kabinet. Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen."

Een terras in Leipzig. Het is nog vroeg, the day after Nederland - Frankrijk. Aan een tafeltje, een paar honderd meter verwijderd van de Wilhelm Leuschner Platz, zijn net drie Oranjesupporters neergestreken.

Stel, het is precies andersom. Dus niet Oekraïne en de NAVO, maar nu is het Mexico dat een militaire alliantie wil aangaan met, laten we zeggen, China.

Cuba, 2016. Amerikaanse diplomaten horen nachtenlang vreemde, hoge pieptonen rondom hun woningen in Havana. Niet veel later krijgen ze vage gezondheidsklachten: hoofdpijn, misselijkheid, duizelingen. Het Havana-syndroom is geboren.

Europese verkiezingen, dus daar gaan we weer. Maar liefst 720 zetels zijn er te verdelen en – je verwacht het niet – úw stem kan het verschil maken!

En nu maak ik me zorgen. De oorlogsretoriek van onze politici en hoge militairen is allerminst consistent. Hun narratief klopt niet, het rammelt aan alle kanten.

“En wie hebben we hier? Meneer... Ai, die achternaam in uw paspoort is voor mij onleesbaar. Ik ben als ambtenaar het Cyrillische alfabet helaas niet machtig. Ivanisovitch, zegt u? Noteren we dat."