“Ach, kon ik de wereld maar veranderen…” Met veel gevoel voor drama klimt de nieuwsconsument op de barkruk naast me. “Ik heb het nog nooit zo zwaar gehad als de afgelopen weken!”

Kreet van de week: ongebreidelde wreedheid! Ik vat het even samen, want de waanzin waart weer door het Midden-Oosten en dan raak je al snel het spoor bijster.

Oorlog verscheurt, dacht ik altijd. Maar dat is dus niet het hele verhaal. Via al die scheuren komt stiekem ook veel geluk vrij.

Dennis gokte 24/7 online. Eén keer zelfs 32 uur achter elkaar. Ook deed hij een greep in de kas van het familiebedrijf van zijn zwager. Allemaal “om de verslaving onder de duim te houden.” En nu beklaagt hij zich erover dat geen enkel gokbedrijf hem ooit een seintje heeft gegeven dat hij onverantwoord bezig was.

Geen twee maanden meer tot aan de verkiezingen! En je kunt er de klok op gelijkzetten: politici gaan weer roepen hoe belangrijk stemmen is. Een onderwerp dat hen enkel in verkiezingstijd na aan het hart ligt.

Ik neem Sem altijd mee naar demonstraties. Zeven jaar is ie nu, dus dat kan makkelijk. Ja, gewoon elke dag, want er zijn nu eenmaal belangrijkere zaken dan school. Door Sem bij blokkades te betrekken, creëer je als ouder toch een stukje bewustwording.

Op Twitter lees ik een lange thread van ene José D. uit de Achterhoek. Ze vertelt waarom ze “na jaren niet vliegen” toch tickets naar Thailand heeft geboekt.