Ooit, bij de Tweede Kamerverkiezingen van 1994, stemde ik op Ina Brouwer, lijsttrekker van GroenLinks. Dat had ik beter niet kunnen doen, want een dag na de verkiezingen was ze alweer vertrokken.

Al de hele week overstuur. Frans Timmermans wil dat we onze ‘swag’ weer terugkrijgen. Een woord dat wat hem betreft méér is dan zomaar een kreet. Swag wordt hét centrale thema waarmee PvdA/GroenLinks richting verkiezingen gaan.

“Mevrouw Hermans, kunt u kort uitleggen wat uw standpunt is inzake [vul hier elk willekeurig onderwerp in]?”

Ik sprak laatst een docent. Hij had een leerlinge een onvoldoende gegeven voor een proefwerk, omdat ze acht van de tien vragen fout had beantwoord. Haar huilerige reactie: “Ik wist wel dat u me niet mocht!”

Het raam van ’t Torentje staat open. Voor het eerst in dertien jaar waait het eindelijk eens door. De hitte hangt stil boven de daken van het Binnenhof. In zijn lederen fauteuil op wieltjes, achter het eikenhouten bureau, staart Mark naar het schermpje van zijn Nokia.

Eventjes als mannen onder elkaar, want ach en wee, wat worstelt de hedendaagse vrouw toch met haar lichaam. Buik, vetrolletjes, benen, heupen; iedere zomer voelt zij zich wit en dik in haar bikini of badpak. Oh, al die vreselijke imperfecties!

De bel gaat. Twee net geklede jongeren staan voor de deur. “Fijn dat u opendoet, meneer. Wij bellen bij u aan, zo op de vroege zondagochtend, om het eens over het klimaat te hebben. Want we zien dat u geen zonnepanelen op uw dak heeft."

In twee dagen tijd heeft Oekraïne al zeven Leopard 2-tanks verloren, lees ik. Ze zouden “tot staan zijn gebracht” door Russische gevechtshelikopters.

Geweld als vorm van protest, mag dat? Enkel de vraag stellen, is tegenwoordig al een no-go.

Mijn goede vriend en vrouwenmagneet Arnold woont sinds kort in een spiksplinternieuw tiny house. “Een paleisje van wel 16 vierkante meter!” roept hij vanuit de deuropening, terwijl ik uit mijn auto stap, aan de rand van een braakliggend terrein op de gemeentegrens.