Geweld als vorm van protest, mag dat? Enkel de vraag stellen, is tegenwoordig al een no-go.

Mijn goede vriend en vrouwenmagneet Arnold woont sinds kort in een spiksplinternieuw tiny house. “Een paleisje van wel 16 vierkante meter!” roept hij vanuit de deuropening, terwijl ik uit mijn auto stap, aan de rand van een braakliggend terrein op de gemeentegrens.

Wiersma, hé! Kijk me eens aan, jongen. Ik ben het: Mark, je premier! Nee, even niets zeggen. Houd die papieren zak voor je mond. Rustig in- en uitademen.

Wie de geschiedenis kent, die kent de toekomst, zo wil het spreekwoord. Geen wonder dus, dat militaire analisten parallellen trekken tussen de Slag om Bachmoet, die nu in Oekraïne woedt, en de Slag om Verdun, tijdens de Eerste Wereldoorlog.

Hallo studentikoos meisje, met je wang vastgeplakt aan de A12. Nu je toch geen kant meer op kunt, is het misschien leuk om even te babbelen.

Zaterdag 11 mei 1940, één dag na de Duitse inval. Op de Grebbelinie komt een Nederlands pantserafweergeschut, onder bevel van de 22-jarige sergeant Meijer, onder Duits vuur te liggen.

Op 4 mei denk ik altijd even aan SS-officier Kurt Gerstein. In de zomer van 1942 klampte hij in de nachttrein van Warschau naar Berlijn een Zweedse diplomaat aan. Gerstein, de wanhoop nabij, vertelde dat hij een dag eerder in vernietigingskamp Belzec, via een glazen kijkgat, getuige was geweest van vergassingen. “Gelooft u me alstublieft!”

Ik ben Diederik en ik ben 8 jaar oud. Mijn spreekbeurt gaat over dragqueens.

Ach, kon Frans Timmermans maar een grote passpiegel met zich meenemen, gewoon onder de arm, overal waar hij komt. Wat zou dat een onmetelijk genot in hem teweegbrengen. Frans, omringd door journalisten, turend naar zijn eigen spiegelbeeld.

De 38-jarige echtgenote van Anton lijdt aan een zeldzame vorm van borstkanker. Ze heeft niet lang meer te leven. Het is een snijdend verdriet. Toch gloort er een minuscuul lichtpuntje aan de horizon.