De boodschap is helder: Het Internationaal Strafhof mag elke oorlogsmisdaad onderzoeken, zolang het de Verenigde Staten - linksom of rechtsom verwikkeld in zo’n beetje elk militair conflict ter wereld - maar niet lastigvalt.
Op TikTok is nogal wat te doen over een 3,29 euro kostende komkommer, ergens in een supermarkt net over de grens. De Duitser die het bordje met de prijs filmt, mompelt in ongeloof: “Is dit een grap of zo?”
"Weet je wat het is? Zo’n stagiaire kan niet van je winnen, maar je kunt wel van haar verliezen."
Ook deze oorlog zal eindigen aan de onderhandelingstafel. Een vreugdeloos gelijkspel, met daarna aanhoudende spanningen. Daarover zijn deskundigen het nu al eens. Dus roepen ze dat er tot die tijd hard moet worden gevochten (lees: gesneuveld), want dat versterkt straks de onderhandelingspositie.
"Types zoals jij, daar gaat deze samenleving nog eens aan kapot. Ga toch weg! Wie niet stemt, die is af."
Vierentwintig dikke ordners zijn het. Voor elk jaar in de Tweede Kamer één. ’s Avonds laat, in zijn safe house, laat Geert de vingers van zijn rechterhand altijd even over de ruggen glijden.
Het is knap hoe hij nooit over een antwoord hoeft na te denken. Nimmer fronst hij de wenkbrauwen, of neemt hij de tijd om zijn geheugen te raadplegen. Dat laatste is niet zo vreemd, want de reikwijdte van zijn herinneringen valt samen met de grenzen die hij er zelf aan stelt.
Het a-woord is eindelijk gevallen. Aliens! Zelfs Amerikaanse generaals sluiten groene mannetjes niet langer uit. Dat werd tijd, want niemand minder dan Stephen Hawking was jaren geleden al overtuigd van het bestaan van buitenaards leven: “Als aliens ons bezoeken, dan zal hetzelfde gebeuren als toen Columbus Amerika ontdekte. En we weten allemaal hoe dat afliep voor de indianen.”
Eén foto zegt meer dan duizend woorden, luidt het cliché. Maar waarom vertellen we dan niet al onze verhalen in foto’s? Het antwoord: omdat enkel het beeld vaak niet alles vertelt.
Stel, je rijdt in je gloednieuwe e-bolide over de A2 bij Apeldoorn. Terwijl je bijna geruisloos over het wegdek glijdt, hoor je op de autoradio dat de doorsnee Nederlander minstens vijfduizend commerciële boodschappen per dag te verwerken krijgt. Vijfduizend! Je begint te rekenen.