Online is niets meer echt. Neem nu je eigen updates op sociale media. Het heeft nauwelijks nog iets van doen met wie je werkelijk bent. Je post enkel datgene wat clicks genereert. Welbeschouwd censureer je dus je eigen leven.
Kijk, daar hebben we Oleg. Oleg is soldaat. Of beter gezegd: wás. Je zou zijn asgrauwe gezicht moeten zien, vlak voordat de lijkzak voorgoed werd dichtgeritst. Een 19-jarige jongen met een snorretje van dons. Nog nooit verliefd geweest. Hij had plannen, een toekomst. Studeren en later misschien wel trouwen.
Weer kruist zijn blik die van Charlie. Hij ziet diens ogen, groot van angst. Dan neemt Franz een opmerkelijk besluit. Hij laveert zijn Messerschmitt zo dicht mogelijk naast de B-17. Zo vliegen ze verder, vleugel aan vleugel.
Kerstmis is vrede op aarde. Maar ook in tijden van oorlog? Soms wel. In twee achtereenvolgende wereldoorlogen vonden sommigen zo hun eigen manieren om de vijand de hand te reiken
Vraag me niet hoe, maar via-via kreeg ik de transcriptie in handen van een chat die koning Willem-Alexander voerde met de kunstmatig intelligente chatbot ChatGPT.
December, dus je kunt er de klok op gelijkzetten. Journalisten gaan problemen aankaarten die er niet zijn. Als er ’s nachts een keer vorst aan de grond is, bespreken ze subiet de kans op “extreme vrieskou” en wordt de vraag opgeworpen: “Komt er een Hollandse horrorwinter?”
Excuses maken? Sorry zeggen? Geen enkel probleem! Wij Nederlanders verontschuldigen ons voor zo’n beetje alles. Een chagrijnig “sorry, mag ik er even langs?” in een overvolle supermarkt. Of op Twitter: “Sorry hoor, maar dan ben je dus gewoon een paardenlul.” Dat is hoe wij Nederlanders het doen. Iedereen zegt sorry, maar niemand heeft spijt.
Mijn neefje Pepijn logeert een weekend bij me. Hij is negen en wil per se het NOS Jeugdjournaal kijken, vanwege de klimaattop. Bezorgd kijkt hij naar alle beelden van rokende fabrieksschoorstenen en afbrokkelend ijs dat in zee stort. Een jongetje…
Sanil B, veroordeeld tot 7 jaar cel wegens het doodschoppen van Carlo Heuvelman, gaat in hoger beroep. Aanvankelijk begreep ik daar helemaal niets van. Want laten we wel wezen, in Nederlandse gevangenissen wordt het leven als een rode loper voor je uitgerold. Dus waarom telt die jongen zijn zegeningen niet?
Zaterdagavond. Moeizaam klimt de veertiger op de barkruk naast me. “Zeg kastelein, doe mij één pilsje. Om warm te worden. Ah, heerlijk! Hier is het tenminste lekker knus. Heel anders dan buiten.”
"Wij, van The Child Extinguishers, hebben jouw kind uit de roulatie genomen. Je zult wel in paniek zijn, maar vat het niet persoonlijk op. Jij bent het niet, het is jouw kind."
“Ik heb het alleen maar over het weer…” probeer ik. - “U begint over het móóie weer. Weet u wel hoe kwetsend dat is?”