Mijn buurvrouw haat Donald Trump. En dan niet zo’n klein beetje. Nee, echt háten. Ze wenst hem vandaag nog dood.

Het is de manier van praten die het ’m doet. Hij zegt altijd iets verstandigs, geruststellends. Zonder oordeel.

“Vroeger had je gewoon mannen en vrouwen,” zei de een, draaiend aan zijn glas. “Nu weet je soms niet meer waar je aan toe bent.”

Gaza. Strand. Een toerist staart naar de golven. Zonnebril, slappe hoed, een tikkeltje verbrand op de neus. ‘Mooie plek,’ mompelt hij.

Laten we eerlijk zijn: Nederland is geen natuurgebied. Nederland is een spreadsheet, een bouwtekening, een parkeerplaats met een slagboom die niet werkt.

In de trein richting Tilburg, ergens tussen Venlo en Eindhoven, zit een man tegenover me met een button op zijn jas: “Stand with Ukraine.”

Ooit, lang geleden, woedde de Koude Oorlog. Iedereen wist waar hij stond: wij hier, zij daar.

Ik ben helemaal om. Afgelopen week heb ik al mijn spaargeld (150.000 euro, dat mag u gerust weten) in Europese defensieaandelen gestopt. Ik kan het iedereen aanraden.

Er is eindelijk uitzicht op vrede in Oekraïne. En niet zomaar een uitzicht, maar een fraai panorama, zorgvuldig geënsceneerd door de meesterstrateeg zelve: Donald J. Trump.

Waarom een slechte vrede beter is dan een goede oorlog.

Er bestaat een oude Europese traditie. Een kunstvorm die de laatste drie jaar tot in de puntjes is verfijnd: het moreel superieure zelfbedrog.