We zouden er allemaal beter van worden: groene stroom. Maar honderden miljarden later blijkt vooral dat de burger betaalt. Voor de kabels, de kosten, het risico, de missers en het optimisme van een overheid die blijft gokken op een toekomst die niemand begrijpt.
Er zijn politici die iets opbouwen. En er is Geert Wilders. Een man die al ruim een kwart eeuw het Binnenhof onveilig maakt met zijn brandblusser, gevuld met benzine.
Vroeger ontwierpen we steden voor de auto. Brede, rechte wegen sneden door de binnenstad, als ideale lijnen richting de horizon.
De setting: een kamer in paleis Huis ten Bosch. NAVO-blauw tapijt. Eén Amerikaans vlag. Eén Nederlandse vlag. Twee mannen. Eén missie.
Vorige week droeg Rusland zesduizend lichamen over van gesneuvelde Oekraïense soldaten. De doden arriveerden in koelwagens, vijf konvooien van elk 1200 lichamen. Vrachtwagen na vrachtwagen na vrachtwagen.
Net over de Nederlandse grens bij Ter Apel stonden ze. Twaalf boze burgers in fluorescerende hesjes. Met een zaklamp die je bij de Action kunt kopen, in politie-look.
Mearsheimer en Sachs. Twee Amerikaanse professoren die zeggen wat je in talkshows niet hoort en in kranten zelden leest: dat Poetins oorlog in Oekraïne niet uit de lucht kwam vallen.
Ergens aan de andere kant van de oceaan stapt een man in een vliegtuig. Een groot vliegtuig, met goudkleurige gordijntjes en tapijt dat doet denken aan een casino in verval. De man heet Trump. Donald Trump.
Ik was laatst in de Ziggo Dome. Niet voor Springsteen of Radiohead, maar voor Suzan & Freek. Zes keer uitverkocht.
Marjolein Faber weet precies wat ze doet. Namelijk: doen alsof ze precies weet wat ze doet. Dat is haar ware talent.
Mijn buurvrouw haat Donald Trump. En dan niet zo’n klein beetje. Nee, echt háten. Ze wenst hem vandaag nog dood.
Het is de manier van praten die het ’m doet. Hij zegt altijd iets verstandigs, geruststellends. Zonder oordeel.