Empathie als het nieuwe gevaar. Dat is waar we nu staan in deze verdomde oorlog.

Gaza-Stad. Een Palestijnse familie propt zich in een kleine zwarte Kia Picanto.

Yuri, net twintig en vader van een dochtertje van twee. Het is zijn allereerste dag aan het front.

Ik kruip op de barkruk naast snorremans en steek van wal. Ooit onderging ik namelijk óók een prostaatonderzoek. Omdat ik zo belachelijk vaak naar de wc moest. Ja, dat mag meneer best weten.

"Mister Poetin? Ah, yes! Hello! This is Mark Rutte. Hai, hai!"

Petrovs mond valt open. Het systeem geeft aan dat er net een intercontinentale kernraket is gelanceerd. Rechtstreeks vanaf een Amerikaanse basis in Noord-Dakota. Tijd tot impact: 25 minuten.

Dan, op een dag, bezoekt een politicus diezelfde begraafplaats. Natuurlijk met een cameraploeg in het kielzog. Maar dat spreekt vanzelf, want zonder pers zie je ze daar nooit.

“Het is waar, Geert, het is waar wat ze zeggen. Ik sla een hoop stoere taal uit, maar heb geen enkel concreet voorstel.”

Daar zit hij dan, alleen aan een net iets te klein tafeltje in een grand café in Enschede. En ondanks het feit dat het toch echt Pieter Omtzigt is die daar zit, valt het niet mee om hem te herkennen.

“Mister Netanyahu. Good afternoon! This is Dick Schoof.”