De wachtende man

Vrouwen winkelen en mannen wachten. Dat is de rolverdeling. Zij geeft geld uit en hij is de pakezel. De wachtende man staat buiten voor de kledingzaak. Hij is te herkennen aan de gelaten blik in de ogen, het shagje in de mond en de plastic tassen tussen de benen. Zie zo’n lijdzaam type en je schaamt jezelf man te zijn.

Ik begrijp het lijden. Mijn vriendin sleept mij elke zaterdagmiddag mee naar de H&M. Maar ik wacht niet af. Dapper stap ik mee naar binnen. Terwijl zij de rekken afstruint naar haute couture, trek ik mijn plan. Ik installeer me op een stoel naast de passpiegels. Onderuitgezakt, met de benen wijd en het kruis vooruit, wacht ik op wat komen gaat.
Vervolgens kan de pret beginnen. Ik neem elke vrouw die zich voor de spiegel aandient, van top tot teen in me op. Ogen hebben macht. Traag en chagrijnig observeer ik al die lichamen en kijk daarbij alsof ik groene schimmel zie op een pot appelmoes. Oogcontact is niet eens nodig. Diep zuchten en vol afgrijzen het hoofd wegdraaien, volstaat. Jazeker, ik overdrijf niet wanneer ik stel dat ik vrouwen massaal de H&M uit kíjk.

Inmiddels is het kwartje ook bij andere mannen gevallen. We helpen elkaar zonder ook maar één woord te wisselen. We zijn als commando’s, diep doorgedrongen in vijandig gebied. Elke zaterdag heb ik een andere brother in crime. Afgelopen weekend was dat een uitermate zwaarlijvig heerschap. Eén knikje met het hoofd was voldoende om hem achter mijn vriendin aan te sturen. Prachtig hoe deze “vetklep” (aldus mijn vriendin) haar zwaar ademend met de ogen uitkleedde terwijl ze in een strak getailleerd topje voor de passpiegel stond.
Binnen vijf minuten beende mijn vriendin kribbig de H&M uit en konden we door naar de elektronicazaak. De rest van de middag was puur genieten. We hebben alle nieuwe breedbeeld plasmatelevisies uitputtend bekeken. Nou ja, we… Ik natuurlijk! Mijn vriendin wachtte buiten, direct naast de ingang. U had haar zeker herkend aan de gelaten blik in de ogen.