• Skip to content

Koelman.com

'n Scherp in de huid krassend pennetje

  • VIP login/logout
  • Cursussen
  • Columns
  • Blog
  • Archief
  • Winkel
  • Over

Ik had geen weet van de dood

Door Luuk Koelman 8 Reacties

Er wordt wat afgezoend dezer dagen. Vooral tijdens de jaarwisseling. Ik kijk er met verwondering naar, want steeds vaker zie ik de welbekende drieklapper. Een fopzoen, voornamelijk door dames gepraktiseerd: stijfjes scharnierend vanuit de heupen, buigen zij met getuite lippen voorover om – de wangen tegen elkaar gedrukt – drie gemakzuchtige zoenen in de lucht te drukken.

Ik word daar altijd een beetje droevig van. Zoenen is een gebaar van niets geworden, een plichtpleging. Dat zette me aan het denken, deze jaarwisseling. Terwijl om middernacht op de televisie iedereen lucht zoende, dacht ik aan wijlen mijn moeder. Dit was de eerste jaarwisseling zonder haar. Bij mama gingen de zoenen ook via de lucht, maar zo’n fopzoen was juist niets voor haar. Mama praktiseerde de kushand. Wanneer ik bij haar op bezoek was geweest, liep ze altijd met me mee naar de auto. Zat ik eenmaal achter het stuur, bukte ze naast het portierraam, drukte een zoen op haar vingertoppen en blies me die toe. De laatste keer was op eerste kerstdag, iets meer dan een jaar geleden. Maar nu was het afscheid anders. Net voordat ik wilde instappen, pakte ze mijn beide handen vast en drukte er hard en intens in. Dat voelde warm en geborgen, ook al was het buiten koud en donker.

Even later reed ik de ventweg langs haar seniorenflat af, keerde en passeerde via de doorgaande weg wederom haar flat. Ik toeterde terwijl mama me met kushandjes uitzwaaide. In de achteruitkijkspiegel zag ik haar zwaaien en zwaaien. Tot ik rechtsaf sloeg en zij uit mijn blikveld verdween. Het voelde zo raar, alsof een geweldig verdriet met me mee reed – maar begrijpen deed ik het niet. Ik had toen nog geen weet van de dood. Nu wel. Als ik mama’s graf bezoek, kom ik altijd langs haar seniorenflat gereden. Soms in het schemerduister. Dan is het net alsof ik haar daar zie staan, op de ventweg. Kushandjes gevend, zwaaiend. “Dag lieve Luuk, hoe is het met jou? Met mij gaat alles goed!” De eerste keer dat ik haar dacht te zien, overspoelde het me. Ik moest een klein beetje huilen. Niets was meer als vanouds. Oh, wat miste ik haar. Meer dan ooit.

Maar nu, terwijl ik buiten naar het vuurwerk kijk, besef ik plots: haar níét missen zou zoveel erger zijn. Met die troostrijke gedachte hobbel ik het nieuwe jaar in. Dag mama, dag lieve lieve mama. Je bent nog steeds heel nabij, en dat voelt goed.

Verse columns in je mailbox?

Je krijgt er mijn columnbundel Er is veel leed bij cadeau! Mijn beste (tijdloze) columns van de afgelopen jaren, gebundeld in dit 159 pagina's tellende e-book.

Luuk Koelman on EmailLuuk Koelman on FacebookLuuk Koelman on GoogleLuuk Koelman on LinkedinLuuk Koelman on Twitter
Luuk Koelman
Luuk Koelman
Columnist, ghostwriter en schrijfcoach. Ik werk voor mensen die graag schrijven én voor mensen die liever niet schrijven.

Lees Interacties

Comments

  1. CiNNeR zegt

    3 januari at 02:23

    Afscheid genomen zonder dat je het wist, een mooie, levende herinnering. En al doet het pijn, geeft het je ook enigszins troost.

    Gelukkig nieuwjaar lieverd!!

  2. Frits zegt

    3 januari at 09:32

    Mooie column Luuk

  3. Erwin van Brakel zegt

    3 januari at 13:55

    Ontroerend

  4. Theo en Nelly de Beer zegt

    3 januari at 14:20

    Prachtige column Luuk!!
    Wij herkennen het helemaal en zien mijn schoonvader nog steeds voor de laatste keer zwaaiend voor het raam tot we de straat uit waren. Enkele dagen later vonden we hem. Helaas overleden. Het is alweer 18 jaar geleden maar het beeld hebben we nog steeds voor ogen en blijft voortleven in onze gedachten. Prachtig toch!!!

  5. Saskia zegt

    3 januari at 15:55

    Prachtig.

  6. Ollie zegt

    3 januari at 16:10

    Soms is het beter iets moois te verliezen. Beter verliezen dan nooit hebben gehad…

    http://www.youtube.com/watch?v=pO98bJ3JowM

  7. Richard zegt

    5 januari at 13:08

    Ook ik heb het deze kerst voor de eerste keer zonder mijn moeder moeten stellen en ja, dan is het bovenstaande heel herkenbaar! Schitterende column!

  8. Lutje zegt

    5 januari at 21:36

    Oh wat mooi Luuk, met mijn moeder was het evenzo…
    Ook zij heeft voorvoelt dat het de laatste keer was en deed ook een heel bijzonder gebaar, afwijkend van het gewone afscheid… Nu alweer 9 jaar geleden.
    Dank je voor dit menselijk verhaal, toch ontroerend…

Geef een reactie Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Copyright © 2019 · Luuk Koelman

  • VIP login/logout
  • Cursussen
  • Columns
  • Blog
  • Archief
  • Winkel
  • Over