"Wij, van The Child Extinguishers, hebben jouw kind uit de roulatie genomen. Je zult wel in paniek zijn, maar vat het niet persoonlijk op. Jij bent het niet, het is jouw kind."

“Ik heb het alleen maar over het weer…” probeer ik. - “U begint over het móóie weer. Weet u wel hoe kwetsend dat is?”

Hallo jij daar! Ja jij, met je burn-out klachten. Wist je dat er ruim 1,3 miljoen Nederlanders zijn zoals jij? Overal in de media duiken ze op met hun verhaal, want allemaal zijn ze slachtoffer van de hedendaagse werkdruk. Dus hartstikke erg dat jij nu ook al uitgeblust thuis op de bank zit, maar ik heb een vraag.

Stel, je buurman komt uit Qatar. Hij slaat zijn vrouw en haat homo’s. Verwerpelijk! Je zou hem het liefst ongezouten de waarheid zeggen, maar dat is nu even lastig. Want het is herfst en je wilt toch echt zijn bladblazer een keer lenen.

Halverwege de ochtend, als de najaarszon eindelijk de ramen van het Witte Huis bereikt, schuifelt Joe Biden druk gebarend op vicepresident Kamala Harris af. Hij wil iets zeggen, hakkelt en stamelt honderduit. Het is niet duidelijk wat er nu weer in zijn hoofd omgaat.

Zo kennen we politici weer, met hun oorlogsretoriek. Het doet me denken aan die quote uit de film ‘Shrek’: “Some of you may die, but that is a sacrifice I'm willing to make.”

Ik heb net de Algemene Beschouwingen gekeken, het belangrijkste Kamerdebat van het jaar. Mijn hemel, ik ben er helemaal klaar mee. Alles wat verkeerd is aan dit land, komt in de Tweede Kamer samen.

Al nachtenlang kan Anton de slaap niet vatten. Hij woont in een rijtjeshuis, samen met zijn vrouw Angela en hun 3-jarig zoontje Finn. Laatst kreeg hij post van zijn energieboer. Het termijnbedrag gaat van 175 naar 702 euro per maand.

Of de gasprijzen dit najaar nóg verder stijgen? Dat is een vraag die Frans Timmermans minzaam wegwuift: “Ik douche sowieso altijd koud.” Samen staan we in de badkamer van zijn Brusselse pied-à-terre. Timmermans zo goed als naakt, met enkel een strak uitgesneden zwemslip aan. Ik geheel gekleed met mijn blocnote in de aanslag.

Loop ik net lekker ontspannen over de markt, met een stronk prei in mijn boodschappentas, krijg ik plots een microfoon onder de neus gedrukt: “Mag ik u misschien iets vragen?” Ik houd halt. Voor me staat een studentikoos meisje, met achter haar een cameraman. “Kunt u mij misschien vertellen hoeveel genders er zijn?”

Ik lees net dat gas voor Poetin een “efficiënt geopolitiek wapen” is. Ursula von der Leyen, voorzitter van de Europese Commissie, twitterde het ook al: “Russia is using gas as a political weapon.” Maar hoezo dan? Het was toch de EU die liever vandaag dan morgen van al het Russische gas af wilde? Want economische sancties en zo?

Ik snap die hele discussie over het recht op abortus niet. Een abortus (wereldwijd het eindpunt van een kwart van alle zwangerschappen) is slechts symptoombestrijding. Begin eens bij de oorzaak: de piemel.