En opeens telt de Tweede Kamerfractie van de BBB niet één, maar vier zetels. Watskeburt?

Kees van der Staaij vertrekt, jammer. Het fijne van Kees is, dat je altijd precies weet wat je aan hem hebt. Geen verrassingen, want Kees is van de SGP. Altijd ferm met de hakken in het zand, want zijn geloof is de enige echte waarheid.

“Ik hoop vooral dat er nu een discussie losbarst over wat we met Nederland moeten doen,” laat Pieter Omtzigt optekenen in het Parool. “Dus over de inhoud en niet het spel.” Ik moest even gaan liggen toen ik dat las. Oh, heremetijd, laat het alsjeblieft waar zijn. Eindelijk eens de inhoud, en niet het spel. Wat zou dat een bevrijding zijn.

“Meneer Pechtold, echt. Ik kan dit niet. Ik wil het ook niet.”
“Onzin! Jouw lijsttrekkerschap wordt één groot succes. En ik kan het weten. Ik heb jou ontdekt. Jij bent het beste wat D66 ooit heeft voortgebracht!”

Gewoon iemand zijn in wie de mensen willen geloven, dáár win je verkiezingen mee. Kijk maar naar Pieter Omtzigt. Hij staat al op 46 zetels in de peilingen - en dat zonder welk verkiezingsprogramma dan ook.

Ooit, bij de Tweede Kamerverkiezingen van 1994, stemde ik op Ina Brouwer, lijsttrekker van GroenLinks. Dat had ik beter niet kunnen doen, want een dag na de verkiezingen was ze alweer vertrokken.

Al de hele week overstuur. Frans Timmermans wil dat we onze ‘swag’ weer terugkrijgen. Een woord dat wat hem betreft méér is dan zomaar een kreet. Swag wordt hét centrale thema waarmee PvdA/GroenLinks richting verkiezingen gaan.

“Mevrouw Hermans, kunt u kort uitleggen wat uw standpunt is inzake [vul hier elk willekeurig onderwerp in]?”

Ik sprak laatst een docent. Hij had een leerlinge een onvoldoende gegeven voor een proefwerk, omdat ze acht van de tien vragen fout had beantwoord. Haar huilerige reactie: “Ik wist wel dat u me niet mocht!”

Het raam van ’t Torentje staat open. Voor het eerst in dertien jaar waait het eindelijk eens door. De hitte hangt stil boven de daken van het Binnenhof. In zijn lederen fauteuil op wieltjes, achter het eikenhouten bureau, staart Mark naar het schermpje van zijn Nokia.

Eventjes als mannen onder elkaar, want ach en wee, wat worstelt de hedendaagse vrouw toch met haar lichaam. Buik, vetrolletjes, benen, heupen; iedere zomer voelt zij zich wit en dik in haar bikini of badpak. Oh, al die vreselijke imperfecties!

De bel gaat. Twee net geklede jongeren staan voor de deur. “Fijn dat u opendoet, meneer. Wij bellen bij u aan, zo op de vroege zondagochtend, om het eens over het klimaat te hebben. Want we zien dat u geen zonnepanelen op uw dak heeft."