Friedrich Merz, de Duitse bondskanselier, vindt dat Duitsland het Songfestival moet boycotten als Israël niet mee mag doen. “Israël hoort er gewoon bij,” zei hij. Punt. Precies zoals Duitsland erbij hoort, ondanks het verleden. En zoals Rusland er níét bij hoort, omdat hypocrisie nu eenmaal grenzeloos is.
De European Broadcasting Union, organisator van het jaarlijkse spektakel, wil de lidstaten laten stemmen over de vraag of Israël volgend jaar welkom is. Een stemming over genocide, maar dan met glitters eromheen. We zeggen dat we principes hebben, maar trekken pas de grens als het over muziek gaat. Immers, oorlogen boycotten we nooit. Maar een liedje? Dát durven we.
Want stel dat Israël straks meedoet met een nummer dat ‘Boom Boom Gaza Love’ heet, gezongen door een man in camouflagepak, dansend tussen de drones. Grote kans dat hij gewoon twaalf punten krijgt uit Berlijn. Uit solidariteit natuurlijk.
Netanyahu laat er geen misverstand over bestaan. Volgens hem is er in Gaza géén sprake van genocide: “If we wanted to commit genocide, it would have taken exactly one afternoon.”
Alsof hij lijkt te zeggen: kijk eens hoe beschaafd we zijn geweest? En hoeveel middagen we níét hebben gemoord?
Het is een argument met een eigen logica. Slechts 67.000 doden? Dat had prima in één middag gekund. Maar omdat de oorlog in Gaza maanden heeft geduurd, kan het dus per definitie geen genocide zijn.
Zo rolt Netanyahu. Toon hem een foto van een uitgebrand huis en hij zegt: “Het dak zit er toch nog op?”
Geen genocide dus.
67.000 doden. Een voetbalstadion vol. Maar dat zijn alleen de bevestigde doden. Dus zonder de vermisten en de verhongerden. Volgens wetenschappers van The Lancet ligt het werkelijke dodental bijna zeker boven de 200.000. Allemaal mensen die er eerst nog waren, maar nu niet meer. Niet gestorven van ouderdom, nee, gewoon weg. Van de kaart geveegd. Onder het puin, of onder een laken. Of gewoon nergens meer.
Onder al die doden bevinden zich meer dan 20.000 kinderen. Geen soldaten, geen Hamas. Gewoon kinderen. Met een Spiderman T-shirt en een schooltas vol boeken.
En dan is er nog de levensverwachting. Altijd zo’n abstract begrip. In Gaza kelderde die in het eerste jaar van de Israëlische invasie met 35 jaar. Hier in Nederland daalde ze tijdens corona ook even, met een half jaar. Wij noemden dat toen een nationale crisis.
Er zijn vele manieren om een volk uit te roeien. Je kunt mensen vergassen of massaal een nekschot geven, zoals ooit in Europa gebeurde. Of je laat ze langzaam wegkwijnen in een openluchtgevangenis. Zonder eten, zonder water. Je hoeft niet eens actief te moorden. Je hoeft alleen maar weg te kijken en te zeggen: “Het valt wel mee.” Want het kan altijd erger.
Soms is de dood niet het ergste. Soms is het de manier waarop politici erover praten. Merz en Netanyahu. Twee mannen die het allemaal zo goed weten in een wereld die niemand meer begrijpt.
