De grootste luxe in het leven is tijd. Vooral mensen met kinderen verzuchten vaak dat het leven maar kort is. Een jonge vader legde het mij laatst uit: hoe lang kun je genieten van je drie maanden oude baby? Precies, slechts één maand. Daarna is het weer voorbij.
Het is elke persconferentie weer spannend. Wanneer mag Nederland van het slot? Steeds wanneer Rutte “hou vol” roept, doemt voor mijngeestesoog Jan Peter Balkenende op met zijn “eerst het zuur, dan het zoet.”
Rijst de vraag: weten we eigenlijk wel wat de beste manier is om verspreiding van het virus te voorkomen? Nee. En is die anderhalve meter überhaupt een functionele maatregel? Niemand die het weet. Want hoezo anderhalve meter?
Soms vraag ik me af wat droeviger is: de overvolle IC’s in ziekenhuizen of de schijnbare achteloosheid waarmee overheden in het ‘vrije’ westen de grondrechten van burgers ontmantelen.
Inmiddels zijn we volgens de Duitse longarts Wodarg zover dat het voor virologen én politici bijkans onmogelijk is om te zeggen: “Stop! Misschien is er in wezen weinig tot niets aan de hand!” Dat maakt corona ook tot een politiek virus.
Astrid leeft twee levens. Door de week heeft ze het druk-druk-druk. Belangrijk werk, veel aanzien en deadlines die gehaald moeten worden. Vergaderen, overleggen, enfin, je kent het wel. Maar in het weekend start Astrids andere leven. Dan begint de donkere tunnel.