Dat zal haar leren! De 14-jarige Sarah uit Rotterdam stuurde een tweet naar American Airlines. „Hallo mijn naam is Ibrahim en ik kom uit Afghanistan. Ik maak deel uit van al-Qaeda en op 1 juni ga ik echt iets groots doen, dag.” De luchtvaartmaatschappij lichtte de FBI in en hopla, nog geen dag later later zat ze in de cel bij de Rotterdamse politie.

Ze mag mooi alles zelf betalen, was de tendens op de sociale media. Want het verijdelen van terroristische aanslagen kost de westerse samenleving een lieve duit. Hoeveel eigenlijk? Laat ik wat cijfers op een rij zetten. Eerst de Verenigde Staten. Tussen 2000 en 2010 (het decennium waarin 9/11 plaats vond) verloren ruim drieduizend Amerikaanse burgers het leven als gevolg van terroristische aanslagen. Is dat veel? Relatief gezien niet. De kans dat je als burger al dan niet per ongeluk wordt doodgeschoten door een agent, is groter: bijna vierduizend doden in tien jaar tijd. Om nog maar te zwijgen over de 250.000 Amerikanen die in diezelfde periode omkwamen in het verkeer.

Maar de allergrootste killer is natuurlijk kanker. Vijf miljoen Amerikanen overleden tussen 2000 en 2010 aan deze ziekte. Rijst de vraag: wordt kanker net zo fanatiek bestreden als terrorisme? De Amerikaanse overheid besteedde in die periode 25 miljard dollar aan kankeronderzoek. De War on Terror kostte de VS in diezelfde periode ruim 300 miljard dollar. Dat is – ik reken het even voor u uit – vijfduizend dollar per dodelijk kankerslachtoffer tegenover 100 miljoen dollar per terrorisme-dode. Dat is een verhouding van 1 staat tot 20.000. Rare jongens hè, die Amerikanen.

Dan nu Nederland. Ons land besteedt zo’n 170 miljoen euro per jaar aan kankeronderzoek. Daar staan op jaarbasis 42.000 doden tegenover, als gevolg van kanker. Even rekenen: komen we uit op een bedrag van vierduizend euro per kankerdode.

En terrorisme-bestrijding? Volgens weekblad Elsevier kost de aanpak van terrorisme de Nederlandse overheid bijna 900 miljoen euro per jaar. In de Haagse wandelgangen wordt dit bedrag het „Van Gogh-potje” genoemd, want o, de ironie, laat Theo van Gogh (dit jaar tien jaar dood) het enige terrorisme-slachtoffer zijn dat ons land telt. Rare jongens hè, die Nederlanders.

Dan denk ik: wordt het niet eens tijd dat we ettelijke miljoenen overhevelen van het ene potje naar het andere? Tenminste, als we écht mensenlevens willen redden. Maar ja, angst is nu eenmaal business. Big business. Dat heeft Sarah uit Rotterdam ons toch maar mooi duidelijk gemaakt.