Luuk Koelman

Er was een tijd dat heldendom simpel was. Je werd opgeroepen en dus ging je. Je vocht en sneuvelde. Je naam prijkte op een gedenkmuur. Maar dat was toen. Tegenwoordig zijn helden schaars.

Dé zin waarmee je alles kunt beweren zonder ooit ongelijk te krijgen: “We kunnen het niet uitsluiten.” De Deense premier kwam er als eerste mee.

Er was een moment waarop Marco Borsato een lingeriezaak binnenliep. Een Hunkemöller. Of een Livera. Of een vergelijkbare winkel met strings dragende paspoppen in de etalage.

Een boer in het Noord-Hollandse Abbenes heeft tijdens het ploegen een lichaam gevonden. Mogelijk uit een vliegtuig gevallen. Ik las het bericht op NU.nl drie keer.

Na dertig jaar de politiek te hebben gevolgd – de laatste jaren steeds lustelozer – dringt het langzaam tot me door: populisme is helemaal geen gevaar voor de democratie. Het ís de democratie.

Friedrich Merz, de Duitse bondskanselier, vindt dat Duitsland het Songfestival moet boycotten als Israël niet mee mag doen. “Israël hoort er gewoon bij,” zei hij. Punt. Precies zoals Duitsland erbij hoort, ondanks het verleden. En zoals Rusland er níét bij hoort, omdat hypocrisie nu eenmaal grenzeloos is.

Mijn tante An was zo’n ouderwetse non, in habijt. Een pinguïn in een Franse kloostertuin. Ze stierf afgelopen maand, precies op haar zesennegentigste verjaardag. Alsof ze een eigen afspraak met de tijd had.

Wat een voorrecht om te mogen leven in het tijdperk van Donald Trump. Andere generaties kregen Mandela, Gandhi of Jezus. Maar de voorzienigheid schonk ons iets veel groters.

Volgens het Westen is Poetin niet serieus over vrede. Dat klopt. Hij is serieus over winnen. En over praten. Het één sluit het ander namelijk niet uit. Integendeel: Poetin bombardeert niet ondanks, maar juist omdat hij wil onderhandelen. Elke bomkrater is een argument.