Het raam van ’t Torentje staat open. Voor het eerst in dertien jaar waait het eindelijk eens door. De hitte hangt stil boven de daken van het Binnenhof. In zijn lederen fauteuil op wieltjes, achter het eikenhouten bureau, staart Mark naar het schermpje van zijn Nokia.
Eventjes als mannen onder elkaar, want ach en wee, wat worstelt de hedendaagse vrouw toch met haar lichaam. Buik, vetrolletjes, benen, heupen; iedere zomer voelt zij zich wit en dik in haar bikini of badpak. Oh, al die vreselijke imperfecties!
De bel gaat. Twee net geklede jongeren staan voor de deur. “Fijn dat u opendoet, meneer. Wij bellen bij u aan, zo op de vroege zondagochtend, om het eens over het klimaat te hebben. Want we zien dat u geen zonnepanelen op uw dak heeft."
In twee dagen tijd heeft Oekraïne al zeven Leopard 2-tanks verloren, lees ik. Ze zouden “tot staan zijn gebracht” door Russische gevechtshelikopters.
Geweld als vorm van protest, mag dat? Enkel de vraag stellen, is tegenwoordig al een no-go.
Mijn goede vriend en vrouwenmagneet Arnold woont sinds kort in een spiksplinternieuw tiny house. “Een paleisje van wel 16 vierkante meter!” roept hij vanuit de deuropening, terwijl ik uit mijn auto stap, aan de rand van een braakliggend terrein op de gemeentegrens.
Wiersma, hé! Kijk me eens aan, jongen. Ik ben het: Mark, je premier! Nee, even niets zeggen. Houd die papieren zak voor je mond. Rustig in- en uitademen.
Jakarta, Indonesië, 20 oktober 1973. Meer dan dertigduizend toeschouwers schreeuwen zich de longen uit het lijf. Ze zijn naar Muhammad Ali komen kijken, The Greatest of All Time. Hij bokst tegen de 28-jarige Rudi Lubbers, geboren in Heerhugowaard.
Wie de geschiedenis kent, die kent de toekomst, zo wil het spreekwoord. Geen wonder dus, dat militaire analisten parallellen trekken tussen de Slag om Bachmoet, die nu in Oekraïne woedt, en de Slag om Verdun, tijdens de Eerste Wereldoorlog.
Hallo studentikoos meisje, met je wang vastgeplakt aan de A12. Nu je toch geen kant meer op kunt, is het misschien leuk om even te babbelen.