Luuk Koelman

De bel gaat. Twee net geklede jongeren staan voor de deur. “Fijn dat u opendoet, meneer. Wij bellen bij u aan, zo op de vroege zondagochtend, om het eens over het klimaat te hebben. Want we zien dat u geen zonnepanelen op uw dak heeft."

In twee dagen tijd heeft Oekraïne al zeven Leopard 2-tanks verloren, lees ik. Ze zouden “tot staan zijn gebracht” door Russische gevechtshelikopters.

Geweld als vorm van protest, mag dat? Enkel de vraag stellen, is tegenwoordig al een no-go.

Mijn goede vriend en vrouwenmagneet Arnold woont sinds kort in een spiksplinternieuw tiny house. “Een paleisje van wel 16 vierkante meter!” roept hij vanuit de deuropening, terwijl ik uit mijn auto stap, aan de rand van een braakliggend terrein op de gemeentegrens.

Wiersma, hé! Kijk me eens aan, jongen. Ik ben het: Mark, je premier! Nee, even niets zeggen. Houd die papieren zak voor je mond. Rustig in- en uitademen.

Wie de geschiedenis kent, die kent de toekomst, zo wil het spreekwoord. Geen wonder dus, dat militaire analisten parallellen trekken tussen de Slag om Bachmoet, die nu in Oekraïne woedt, en de Slag om Verdun, tijdens de Eerste Wereldoorlog.

Hallo studentikoos meisje, met je wang vastgeplakt aan de A12. Nu je toch geen kant meer op kunt, is het misschien leuk om even te babbelen.

Zaterdag 11 mei 1940, één dag na de Duitse inval. Op de Grebbelinie komt een Nederlands pantserafweergeschut, onder bevel van de 22-jarige sergeant Meijer, onder Duits vuur te liggen.

Op 4 mei denk ik altijd even aan SS-officier Kurt Gerstein. In de zomer van 1942 klampte hij in de nachttrein van Warschau naar Berlijn een Zweedse diplomaat aan. Gerstein, de wanhoop nabij, vertelde dat hij een dag eerder in vernietigingskamp Belzec, via een glazen kijkgat, getuige was geweest van vergassingen. “Gelooft u me alstublieft!”