In Egypte staat een toerist voor de piramiden van Gizeh. Hij neemt een selfie. Kin omhoog, glimlach aan en de achtergrond netjes gecentreerd. Klik. Alsof dit moment – hij voor een bouwwerk dat al miljoenen keren is gefotografeerd – dringend moet worden veiliggesteld.
12 augustus 2000, vroeg in de ochtend. Twee explosies jagen de Koersk, een van ’s werelds grootste atoomonderzeeërs, naar de bodem van de Barentszzee. Aan boord: 118 mannen. Leven ze nog? Of is iedereen dood? Wat volgt is een race tegen de klok, een tragedie in slow motion.
Op een doordeweekse ochtend zat ik op een bankje in het park. De zon scheen en ik had even niets beters te doen. Voetstappen naderden. Een man kwam voorbij, met graatmagere benen in een net iets te strak maatpak. Hij had de tred van iemand die nooit écht te laat komt, maar altijd nét op tijd.
Elke acht dagen, zo melden media plechtig, sterft in Nederland een vrouw door toedoen van haar (ex-)partner. Niet omdat ze een klootzak van een man had. Niet omdat een ruzie escaleerde tot iets onherstelbaars. Nee, ze stierf ‘omdat ze een vrouw was.’ Zo heet dat tegenwoordig: femicide.
Er zijn woorden waaraan je je handen niet wil branden. Woorden die niet van jou zijn, maar van de geschiedenis.
Donald J. Trump is geen politicus. Wie denkt dat hij de Verenigde Staten bestuurt, die snapt er werkelijk niets van. Trump is een kunstenaar.
Op 14 juli 2025 zou hij zestig zijn geworden. Maar sergeant John Chapman stierf ruim twintig jaar eerder, hoog in de bergen van Afghanistan. Zijn daden, gefilmd door een drone, leverden hem postuum de Medal of Honor op. Dit is zijn verhaal.
Maandagochtend, persmoment in het Witte Huis. Trump zit op zijn stoel bij de open haard. Ellebogen op de knieën, de stropdas net iets te lang, zoals altijd. Naast hem zit Rutte. Glimlachend, maar niet van harte. Eerder zoals mensen glimlachen bij een condoleance.
We zouden er allemaal beter van worden: groene stroom. Maar honderden miljarden later blijkt vooral dat de burger betaalt. Voor de kabels, de kosten, het risico, de missers en het optimisme van een overheid die blijft gokken op een toekomst die niemand begrijpt.
Er zijn politici die iets opbouwen. En er is Geert Wilders. Een man die al ruim een kwart eeuw het Binnenhof onveilig maakt met zijn brandblusser, gevuld met benzine.
Vroeger ontwierpen we steden voor de auto. Brede, rechte wegen sneden door de binnenstad, als ideale lijnen richting de horizon.
De setting: een kamer in paleis Huis ten Bosch. NAVO-blauw tapijt. Eén Amerikaans vlag. Eén Nederlandse vlag. Twee mannen. Eén missie.