Luuk Koelman

Dan, op een dag, bezoekt een politicus diezelfde begraafplaats. Natuurlijk met een cameraploeg in het kielzog. Maar dat spreekt vanzelf, want zonder pers zie je ze daar nooit.

“Het is waar, Geert, het is waar wat ze zeggen. Ik sla een hoop stoere taal uit, maar heb geen enkel concreet voorstel.”

Daar zit hij dan, alleen aan een net iets te klein tafeltje in een grand café in Enschede. En ondanks het feit dat het toch echt Pieter Omtzigt is die daar zit, valt het niet mee om hem te herkennen.

“Mister Netanyahu. Good afternoon! This is Dick Schoof.”

Helaas kreeg Ali een schorsing voor het leven aan de broek, nadat hij tijdens de vriendschappelijk dorpsderby tegen Samen Sterk ’68 de arbiter met een koevoet zijn fluitje uit de mond had geslagen.

Deze jongen is zestig geworden. Ja, dank u wel. En nee, ik heb het niet gevierd. In plaats daarvan keek ik op mijn verjaardag de film Magnolia.

Bauer geeft op alle vragen hetzelfde antwoord: “Oekraïne heeft het recht zichzelf te verdedigen.” Een argument dat hij eindeloos herhaalt, als een cliché. Maar nu de grap. Letterlijk niemand tornt aan dat recht op zelfverdediging, zelfs Rusland niet.

Han, geïnteresseerd, vraagt iets. Dat had hij, volgens de onderzoekscommissie die later over zijn woorden zou oordelen, beter niet kunnen doen. Door haar aan te spreken, had Han namelijk “een risico genomen.”

Wat is het verschil tussen een automonteur en het nieuws over Oekraïne? Als een automonteur het bij het verkeerde eind heeft, dan merk je dat vrij snel. Maar bij niet kloppend nieuws over Oekraïne merk je niets.

Een oorlog starten is niet moeilijk. Een oorlog beëindigen wel. Want als de laarzen eenmaal stampen, is pas op de plaats maken er niet meer bij.