Cuba, 2016. Amerikaanse diplomaten horen nachtenlang vreemde, hoge pieptonen rondom hun woningen in Havana. Niet veel later krijgen ze vage gezondheidsklachten: hoofdpijn, misselijkheid, duizelingen. Het Havana-syndroom is geboren.
Europese verkiezingen, dus daar gaan we weer. Maar liefst 720 zetels zijn er te verdelen en – je verwacht het niet – úw stem kan het verschil maken!
En nu maak ik me zorgen. De oorlogsretoriek van onze politici en hoge militairen is allerminst consistent. Hun narratief klopt niet, het rammelt aan alle kanten.
“En wie hebben we hier? Meneer... Ai, die achternaam in uw paspoort is voor mij onleesbaar. Ik ben als ambtenaar het Cyrillische alfabet helaas niet machtig. Ivanisovitch, zegt u? Noteren we dat."
Oog om oog, tand om tand. Direct na de Tweede Wereldoorlog plannen vijftig overlevenden van de Holocaust de ultieme wraak: de moord op zes miljoen Duitsers.
Angst is een kleverige substantie, bedacht ik me laatst. Het blijft aan alles plakken. Zelfs aan rookworsten.
Dan is Tabaivka heroverd. Maar voor hoelang? De Oekraïense dienstplichtigen die de elite-eenheid enkele dagen later komen aflossen, zijn allemaal arbeiders. Mannen met vrouw en kinderen thuis. Wat kun je in alle redelijkheid van hen verwachten? Niemand wil sneuvelen in Tabaivka.
In het besef dat de dood aanstaande was, schreef nazimisdadiger Rudolph Höss in gevangenschap zijn autobiografie. De man die twee miljoen Joden de dood in joeg, voelde wel iets van spijt, maar schuld? Nein. "Ik kon geen ergere straf bedenken dan dat mijn werk me zou worden afgenomen."
Vorig jaar moest de oude dame een uurtje van tevoren op de Dam zijn. Maar nu is dat drie uur eerder. Vanwege alle veiligheidsmaatregelen. Gelukkig kan ze op haar rollator zitten. En haar kleindochter heeft een flesje water meegenomen. Als ze straks maar niet hoeft te plassen…
Smetteloos uniform, medailles op de borst. Ja, hij ziet er patent uit, deze patriot van de achterhoede. Daar staat hij, gebogen over zijn stafkaarten. Hij aait de linies.
Zelensky is Europa’s populairste leider, lees ik. Direct gevolgd door Macron, die liever vandaag dan morgen Franse troepen naar Kiev stuurt. Marktonderzoeksbureau Ipsos zocht het uit, onder 26.000 respondenten in 18 lidstaten. Nou, op die uitslag mogen we als westen best trots zijn! Het betekent dat we onze propaganda prima op orde hebben.
President Macron sluit de inzet van Franse grondtroepen in Oekraïne niet langer uit. Gezellig meevechten. Ja, die wel.