Marjolein Faber weet precies wat ze doet. Namelijk: doen alsof ze precies weet wat ze doet. Dat is haar ware talent. En eerlijk is eerlijk, ik kijk daar graag naar. Ze doet zó vreselijk haar best om op een minister te lijken dat het bijna aandoenlijk is. Dat mantelpakje uit 1999. De pantykousjes. Het stijve glimlachje, omdat er blijkbaar iets van haar wordt verwacht – maar wat? Dus klampt ze zich vast aan oneliners. Alsof het reddingsboeien zijn.
Geert had haar dan ook uitgezocht op PVV-flair, niet op kunde. Een beetje flair – en een vaste hand aan het roer, dacht hij – dat moest genoeg zijn. Aanvankelijk ging hij er nog vanuit dat Marjolein wel wist wat bakboord en stuurboord was. Meer hoef je immers niet te weten om kapitein op een ministerie te zijn. Zolang de vlag der daadkracht maar wappert. De PVV belooft vernieuwing, wind in de zeilen! Voor de rest is het een kwestie van altijd blijven beweren dat jouw beleid fantastisch op koers ligt.
Welnu, dat laatste beheerst Faber als geen ander. Druk gebarend alsof ze weet waar de denkbeeldige ijsberg is, terwijl de vissen al langs de patrijspoortjes van haar Titanic zwemmen. Paniek? Echt niet. Faber waadt dapper door het wassende water dat er volgens haar niet is. En als ze uiteindelijk niet meer met dat leugentje wegkomt, verklaart ze de natte voeten tot succes – en slagzij tot beleid.
Intussen speelt het orkest, dat uit Marjoleins communicatieafdeling bestaat, dapper door. Een kakofonie van jewelste, want haar beleid mist elke partituur. Een beetje blazen, wat toeteren op gevoel – en dan maar hopen op applaus. Zo bedrijft Faber politiek. Een mist van half uitgevoerde en later weer ingetrokken wetsvoorstellen. Veel wind, weinig richting.
Nee, Marjolein is geen visionair. Ook geen strateeg of onontdekt genie. Ze is een actrice zonder script, iemand die weet dat ze het niet meer weet, maar dat nooit zal toegeven. Ook niet als het schip allang is vergaan. Hooguit geeft ze de zee de schuld. Of zal ze beweren dat schipbreuk lijden ook een soort van koers is.
Dus daar dobbert ze dan, in haar rubberbootje van retoriek, op golven van onzekerheid. Niemand weet waarheen. En Faber al helemaal niet, want haar beleid kent geen kompas. Bijna een jaar geleden riep ze iets als “volle kracht vooruit!”. En daar ging ze.
Geert, die haar uitzwaaide, keek vanaf de kade toe. Hij zag de SS Marjolein Faber al toeterend de mist in varen en vroeg zich af: “Waar gaat dat heen?”
Het antwoord: nergens.
Marjolein Faber is wat er gebeurt als je de politieke lat zo laag legt dat iedereen erover struikelt. Geen koers, geen visie, geen kennis, geen idee. Dus keek Geert toe. Aanvankelijk vol hoop. Later vol verwarring. En uiteindelijk met popcorn.
