Zomaar een ochtend in maart. Voor het oog van de verzamelde Amerikaanse pers tekent Donald Trump een nieuw decreet. De Verenigde Staten starten een “speciale militaire operatie” om Groenland de 51e Amerikaanse staat te maken. “Een absolute noodzaak voor onze nationale veiligheid,” aldus de Amerikaanse president. “Op dit moment heb je Russische schepen, je hebt Chinese schepen. Not good, not good.”
Diezelfde avond verschijnen op Fox News huilende Groenlanders die vertellen hoe ze al jaren worden onderdrukt door de Denen. Elon Musk schrijft een online referendum uit voor alle inwoners van Groenland. De opkomst (151 procent) is overweldigend. Groenland stemt unaniem vóór aansluiting bij de Verenigde Staten. Trump: “From this day forward, Greenland will flourish. We gaan de mensen daar beschermen.”
Binnen 24 uur landen Amerikaanse mariniers op de Groenlandse kust. Lokale vissers kijken vreemd op als twee F-35’s over de gletsjers scheren en een kruiser zijn kanonnen op de besneeuwde kliffen richt. De EU is beleefd verontwaardigd: “Denemarken en Groenland staan niet alleen!” Maar dat staan ze natuurlijk wel. Dus doet de Deense premier Frederiksen het enige logische: ze zoekt steun bij de Russen.
Poetin kondigt onmiddellijk hulp aan. Geen troepen natuurlijk — “Rusland zal zich nooit mengen in een oorlog!” — maar wél militaire steun. Binnen een maand vliegen Russische wapenkonvooien richting Groenland. Eerst scherfvesten en helmen. Daarna munitie en lichte wapens. Dan antitankwapens. Vervolgens houwitsers en pantservoertuigen, gevolgd door clusterbommen en drones.
De VS protesteren en waarschuwen voor escalatie, maar het Kremlin antwoordt dat het enkel de territoriale integriteit van Groenland wil steunen. Daarom gaat het ook T-90 tanks en MiG-29’s leveren. Er mag namelijk “geen twijfel over bestaan dat de Verenigde Staten kunnen worden verslagen op het slagveld.”
Fox News spreekt van een “onverantwoordelijke escalatie.” Maar Poetin benadrukt: “Rusland is niet in oorlog met de Verenigde Staten. Dit is puur defensieve hulp.”
Na maandenlange terughoudendheid vanwege zorgen over escalatie, besluit Moskou langeafstandsraketten aan Groenland te leveren. Daarmee kan Amerikaans grondgebied onder vuur worden genomen. De eerste raket slaat in op een Amerikaanse basis in Alaska. De tweede en derde treffen bases in Virginia en Florida. Groenlandse drones raken olieraffinaderijen in Texas.
Het Amerikaanse Congres ontploft. Senatoren spreken van “schokkende agressie.” Trump past de Amerikaanse nucleaire doctrine aan, want “rode lijnen zijn overschreden.”
Maar het Kremlin laat weten dat Groenland het recht heeft “om Amerikaanse doelen aan te vallen, gezien de schendingen van internationaal recht door de Verenigde Staten.” Poetin op zijn beurt benadrukt de “niet aflatende Russische toewijding aan de onafhankelijkheid en vrijheid van Groenland.”
En zo sleept de oorlog zich voort. Drie jaar later ligt Groenland volledig in puin. De overgebleven strijders verschansen zich in gletsjers. De Amerikaanse invasie heeft zich ontwikkeld tot een uitzichtloze guerrillaoorlog, met dagelijkse hinderlagen, drone-aanvallen en sabotageacties.
In de VN-Veiligheidsraad vraagt een westerse diplomaat zich hardop af hoe de wereld in godsnaam in deze absurde situatie terecht is gekomen. De Russische afgevaardigde leunt achterover, haalt zijn schouders op en zegt droogjes: “Wij hebben gewoon het NAVO-draaiboek gevolgd.”
