In Egypte staat een toerist voor de piramiden van Gizeh. Hij neemt een selfie. Kin omhoog, glimlach aan en de achtergrond netjes gecentreerd. Klik. Alsof dit moment – hij voor een bouwwerk dat al miljoenen keren is gefotografeerd – dringend moet worden veiliggesteld.
En hij is de enige niet. Het is een komen en gaan bij de piramiden. De toeristen arriveren in taxi’s. Ze stappen uit, haasten zich naar het bordje good photo spot, nemen hun selfie en verdwijnen weer. Op naar het volgende wereldwonder. Ze hebben haast, want de batterij staat op 18% en dat is gevaarlijk laag.
De meeste toeristen kijken niet, ze documenteren. Alsof de herinnering pas telt wanneer die is opgeslagen. De zon gaat onder? Klik. Kind in de branding? Klik. De foto van de pastaschotel in het restaurant is al genomen voordat iemand weet hoe die smaakt. Dat is het tragische van vakantie anno 2025: We maken foto’s om ons iets te herinneren, maar het moment zelf laten we aan ons voorbijgaan. Alsof bewaren hetzelfde is als beleven.
Wat bezielt iemand om een vergezicht te fotograferen, terwijl de essentie van dat vergezicht juist zit in wat niet te vangen valt? De diepte, de geur, het licht dat danst, de wind die stof tegen je wangen blaast. Maar we willen niet beleven, we willen bezitten. Alsof we bang zijn dat de herinnering zonder bewijs verdampt. Het heeft iets wanhopigs. Alsof die piramiden pas tellen zodra ze op een SD-kaartje staan.
Maar wat nu als juist het tegendeel waar is? Misschien wordt een moment pas écht van jou als je het níét wilt bewaren. Als je het laat gebeuren in plaats van te willen bevriezen in de tijd. Gewoon kijken. Jezelf toestaan om even niets vast te leggen – en daardoor juist alles op te merken. Zonder ‘klik’. Het is een luxe die je niets kost, behalve het lef om het beeldscherm in je zak te laten.
Wie zijn blik door een lens perst, sluit de wereld buiten. De camera vangt niets van wat ertoe doet. Het echte leven heeft niets te maken met pixels en resoluties. Het ruikt ergens naar, het beweegt, het ademt. Het is rommelig en onscherp. En vaak veel te snel voorbij. Maar het moment is er. En als je goed oplet, zie je het. Niet door je mobiel, maar gewoon met je eigen ogen.
En de toerist bij de piramiden? Thuis bladert hij door zijn fotobibliotheek. Daar staat hij, glimlachend voor die stenen kolossen. Hij herkent zichzelf, maar niet het moment. Alleen een platte jpg blijft over, naam: IMG_7326. Hij noemt het een herinnering, maar het is een bestand van 2,3 MB. Het onomstotelijke bewijs dat hij daar ooit stond. Maar ook dat hij er geen seconde écht is geweest.
