Ik was laatst in de Ziggo Dome. Niet voor Springsteen of Radiohead, maar voor Suzan & Freek. Zes keer uitverkocht. Maanden eerder had ik achteloos ‘ja’ gezegd – zo’n datum die nog veilig ver weg leek. Maar nu stond ik daar, tussen de vriendinnengroepen en moeders met dochters, allemaal met een lichtgevend armbandje om. Ze waren gekomen voor wat ze “een feestje” noemden.
Suzan & Freek zongen twee uur lang over geluk, hoop en liefde. Ze glimlachten erbij alsof ze net een hoekwoning in Almere-Buiten hadden gekocht en het nog steeds niet konden geloven. Het eerste liedje heette Ken je dat gevoel? De zaal smolt toen Freek vroeg: “Is er wel eens iemand verliefd? Ga maar lekker samen zingen.”
Daarna volgden Kwijt, Slapeloosheid en Verleden Tijd. Liedjes die ik allemaal leek te kennen, ook al had ik ze nooit eerder gehoord. Vol zinnen die zo op een sierplank van de IKEA konden, tussen de droogbloemen en de zelfhulpboeken in: ‘Laat de wereld maar draaien, ik dans wel door.’ Tuurlijk. Tot die wereld struikelt en jij eronder ligt.
Enfin, elk liedje klonk als een warme hand op je schouder, na een gesprek dat nergens over ging, maar toch best wel fijn was. Maar daar ging het niet om. Het ging om de sfeer. De lichtgevende armbandjes. De collectieve illusie dat het allemaal wel goed komt, zolang je maar meezingt. Geen scherpe randjes, geen vragen. Enkel Suzan & Freek die zongen dat de liefde je uiteindelijk redt, hoe vaak je hart ook gebroken wordt.
En de fans? Die snotterden massaal mee. Zoals je thuis huilt bij een mooie film: kort, veilig en met een dekentje op de bank. Tranen die meer met herkenning te maken hebben dan met verlies. Sentiment zonder gevolgen. Iedereen in de Ziggo Dome wilde een pleister, maar niemand had zin in een wond.
Na afloop bleef het publiek plakken. Alsof ze wisten: zodra we naar buiten stappen, begint de echte ellende weer. De wereld waarin het regent, bussen te laat komen en rampspoed je zomaar kan treffen.
En nu blijkt Freek ongeneeslijk ziek. Longkanker. Plots klinkt alles anders. De gemakstranen zijn echte tranen geworden. Niks geen ‘we komen hier samen wel doorheen.’ Gewoon: vette pech. Genadeloos, onherroepelijk.
De botsing tussen wat gezongen werd en wat nu geleefd moet worden. Freek, die zong over vasthouden, zal nu zelf moeten beginnen met loslaten. Ingehaald door de werkelijkheid. Ach, al die fans die dachten dat je het leven kunt dempen met mooie woorden. Maar zelfs een Ziggo Dome vol zoetsappig sentiment houdt de rot niet tegen. Een feestje? No way. Het noodlot negeert elke songtekst en banjert dwars door je setlist heen.
Misschien is dat de enige echte waarheid die Suzan & Freek ons per ongeluk meegeven: dat geen enkele ballade bescherming biedt. Dat de realiteit altijd wint. Dat zelfs de liefste liedjes eindigen. En sommige veel te vroeg.
Ken je dat gevoel?
Ja. En het is kut.
