Letterlijk onmenselijk

Fremont, California. Een ziekenhuis voor de onderkant van de samenleving. Hier komen de armen die nauwelijks een cent te makken hebben. Zoals de 78-jarige Ernest Quintana. Hij wacht op de uitslag van zijn onderzoek. De dokter komt zo, is hem verzekerd.

Even later rolt een robot-achtig zuiltje, met daarop een videoscherm, zoemend de kamer binnen. De dokter, iemand uit India, brengt per videochat de uitslag van het onderzoek: Ernest is uitbehandeld. Het ziekenhuis kan niets meer voor hem doen. Wellicht wat meer morfine tot de dood erop volgt, maar dat is het dan ook wel. Daar rolt het zuiltje weer de kamer uit. Op naar een volgende patiënt.

Een dag later sterft Ernest. Niet verwonderlijk na zo’n gesprek. Kouder en killer kan het nauwelijks. Zijn kleindochter – zelf verpleegkundige – filmde een deel van het slecht nieuwsgesprek.

“Letterlijk onmenselijk,” schrijft iemand in de comments onder het filmpje.

Dat gevoel heb ik ook altijd bij de zorgrobot, waar iedereen in ons land zo lyrisch over is. Het apparaat wordt dan bediend door een centralist, die vijftien zorgrobots op afstand kan aansturen.

De zorgrobot heeft niets van doen met personeelstekorten. Het is simpelweg de goedkoopste oplossing voor de arme sloeber. Immers, wie geld heeft, die huurt persoonlijke zorg in. Een echt iemand, van vlees en bloed.

Techniek is namelijk allang geen statussymbool meer, integendeel: het is iets voor de minder bedeelden, want elke dienst die op een tablet past (school, ziekenhuis), bespaart kosten. Kijk maar naar de VS, waar tech-free privéscholen booming zijn onder de rijke bovenlaag van de bevolking. Menselijke interactie is het nieuwe statussymbool. Het echte leven is namelijk vele malen duurder dan het online leven. Simpel verwoord: Geef je je peuter een mini-pad of huur je een oppas in?

Maken we nu de sprong naar de universiteit. Fijn hoor, al die initiatieven die videocolleges en online vakken mogelijk maken. Zogenaamd hypermodern (jaja, wat is de universiteit toch vooruitstrevend) en vooralsnog als ‘aanvulling op hoorcolleges’. Maar vergis je niet: de achterliggende gedachte is enkel kostenbesparing. De volgende stap is een zuiltje met een tablet dat jou de les komt lezen. Handig, zo’n professor uit India. Geen wonder dat Engels inmiddels de voertaal is op Nederlandse universiteiten.

Luuk Koelman
Luuk Koelman

Columnist (o.a. voor Nieuwe Revu), ghostwriter en schrijfcoach. Hij werkt voor mensen die graag schrijven én voor mensen die liever niet schrijven.

Abonneer je op mijn gratis nieuwsbrief!