Zo’n lustpil voor vrouwen, ik weet het niet hoor. Vier tot zes uur wachten voordat het pilletje werkt. Het lijkt mij al een ramp om in bed te liggen met een vrouw die eerst een hoofdstuk uit Vijftig tinten grijs moet lezen om in de stemming te komen. Toch ziet de bedenker van de lustpil, Adriaan Tuiten, grootse mogelijkheden. Eén op de vijf vrouwen worstelt volgens hem met weinig lustgevoelens, dus de potentiële markt is enorm: „Minstens zo groot als die van Viagra. We schatten zes miljard euro omzet binnen tien jaar.”

Wel zin hebben – of zin wíllen hebben – maar er toch niet warm voor lopen. Dat is zo’n beetje het probleem. Ik heb dat bijvoorbeeld bij kunst. Oh, wat zou ik graag net zo van abstracte kunst genieten als Joost Zwagerman! Steeds wanneer ik hem bij De Wereld Draait Door zie, heb ik daar ontzettend veel zin in – maar het lukt me simpelweg niet. Waar Zwagerman orakelt over de “kracht van het kwetsbare, robuust gevangen in een strakke, bijna meedogenloze vlakte,” zie ik gewoon een lelijk blauw vierkant op een wit doek. Blij dat die meuk niet bij mij thuis boven de bank hangt, denk ik dan. Daar schaam ik me best wel voor, want zo mag je niet over kunst denken.

Stel nu eens dat ik dáár een kunstpilletje voor kon slikken. Hartstikke handig! Vier tot zes uur later ademt dat blauwe vierkant plots ontheemding, wroeging, eenzaamheid, berusting, ja, zelfs verslagenheid. Oh, die expressieve vorm! Ik weet precies wat de kunstenaar wilde zeggen toen hij het schilderde: zonder kunst geen leven, want al scheppende houd je de dood op afstand. Enfin, weer een uur later is het pilletje uitgewerkt en staar ik als vanouds naar een lelijk blauw vlak, niet wetende wat me net bezielde.

Hoe kunstmatig wil je het hebben? GHB in de polder, meer is zo’n lustpil niet. Je norse echtgenote, zwaar in de overgang. Haar lichaam zegt nee, zelfs haar geest zegt nee. Maar daar ligt ze, naakt op bed, met haar kunstgebit op het nachtkastje en een balletje in de mond. Ze wil dat je een bus slagroom leegspuit in haar navel.

En dat allemaal dankzij die lustpil. “De kroon op de seksuele revolutie,” las ik ergens. Onzin. Het is de vrouw die zich weer eens moet aanpassen aan de man. Vrij vertaald: als je geen zin hebt, dan maak je maar zin. Welke vrouw laat zich nu in zo’n seksueel keurslijf persen? Ik bedoel, er is toch ook een pil te bedenken die de seksdrift bij de man tempert? Lijkt me wel zo eerlijk. Slik je allebei elke dag een half pilletje. Iedereen blij.