Wat er na een overlijden met onze bezittingen gebeurt, is duidelijk. Nabestaanden verdelen de spullen. Wat overblijft, is voor de opkoper. Maar wat gebeurt er met je digitale nalatenschap, je web 2.0 erfenis zogezegd? Je films op YouTube, je foto’s op Flickr, je berichtjes op Twitter? Maar ook je PayPal account en bank accounts?

Meestal neemt de overledene zijn inlognamen en wachtwoorden mee in het graf. Daar sta je dan, als nabestaande. Wat spookte je overleden dierbare uit op internet? Op welke profielensites heeft hij persoonlijke informatie staan? Geen flauw idee. Dat wordt zoeken, zoeken en nog eens zoeken. Mag je uiteindelijk proberen met een overlijdensverklaring diensten als Hotmail of Gmail zover te krijgen het account af te sluiten.

Hyves alleen al heeft zo’n 7,7 miljoen leden. Daarvan moeten er elke dag meerderen overlijden. Een profiel laten verwijderen zal waarschijnlijk niet zo moeilijk zijn. Maar wat nu als de nabestaanden de Hyves pagina willen onderhouden – als een soort van digitale gedenksteen? Ik kan me in ieder geval goed voorstellen dat je een overledene liever herinnert op Hyves dan op een digitale begraafplaats. Hoe kom je dan aan de inloggegevens?

Bekend is het relaas van de ouders van een in Irak gesneuvelde Amerikaanse soldaat. Hun zoon gebruikte webmail van Yahoo. Wat waren de laatste woorden die hij had geschreven? En met wie correspondeerde hij? Waren zij wel op de hoogte van zijn dood? De ouders wilden het dolgraag weten. Maar Yahoo weigerde de inloggegevens te verstrekken. Dat kon in verband met de privacywetgeving alleen op last van een rechter. Tja, daar sta je dan. Als ik het me goed herinner, heeft een hacker de ouders uiteindelijk uit de brand geholpen.

Maar goed, wat gebeurt er nu online na je dood? Blijft alles op internet staan? Willen nabestaanden dat? En nog belangrijker: wat wil de overledene zelf? Er zijn online initiatieven zoals Post Expression, een soort van digitale testamentdienst. Na je dood versturen zij je bij leven en welzijn opgenomen multimediabestanden naar mailadressen van jouw keuze. Beetje vreemd en ook omslachtig. Bestaat die dienst nog als je uiteindelijk sterft? En kloppen alle mailadressen dan nog?

Dan maar een extra passage in je testament? Dat belooft wat wanneer je het wachtwoord van een account wilt wijzigen – of móét wijzigen omdat de website dat eist uit veiligheidsoverwegingen. Mag je elke keer de gang naar de notaris maken.

Het kan natuurlijk veel eenvoudiger; een envelop met daarin alle inloggegevens en wachtwoorden is al genoeg. Maar, eerlijk is eerlijk, welke internetter neemt dergelijke voorzorgsmaatregelen? Het is net zoiets als back-ups maken. Iedereen is doordrongen van het feit dat het moet, maar meestal wordt de put pas gedempt wanneer het kalf is verdronken.

Misschien moeten we de boel maar de boel laten. Dat heeft wel iets, vind ik. Overledenen bij wie tot het einde der tijden de autoreply van hun gratis webmail aan staat: “Ben even weg, maar neem zeker contact met je op wanneer ik weer terug ben”. Van zo’n boodschap zou je toch bijna gelovig worden?

Luuk Koelman
Luuk Koelman

Columnist (o.a. voor Nieuwe Revu), ghostwriter en schrijfcoach. Hij werkt voor mensen die graag schrijven én voor mensen die liever niet schrijven.

Abonneer je op mijn gratis nieuwsbrief!