Hoe vaak raak jij elke dag je telefoon aan? Drie keer raden. Fout. Fout. Fout. Gemiddeld welgeteld 2.617 keer. Oké, elke letter die je intoetst, is een aanraking, maar dan heb ik nog meer cijfers voor je. Zware gebruikers zitten ruim boven de 5.000 aanrakingen en maar liefst 10 procent van alle smartphone-bezitters checkt zijn mobiel tussen 2 uur ’s nachts en 6 uur in de ochtend.
De smartphone, we gaan ermee naar bed en staan ermee op. Het is het laatste waar we voor het slapen gaan naar kijken en het eerste waar we bij het wakker worden naar grijpen. Je bent nog niet uit bed gestapt of je gedachten zijn al niet meer van jou. Opgezogen in een zwart gat van tekstberichtjes. Maar bovenal moet het apparaat alle ‘dode’ momenten in ons leven vullen.
Zoals die keer dat ik nét mijn trein miste. Dertig minuten wachten moest ik. Duimendraaiend op een bankje op het perron ergerde ik me aan mijn slechte planning. Wat ging ik dit halve uur doen? Ik had mijn telefoon niet bij me, terwijl iedereen om mij heen in zijn eigen online privéwereld zat. Wat je dan het liefste wilt doen, is er zelf ook één creëren.
Tijdverspilling, dat ging het komende halve uur worden. Vreselijk. Vanaf ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat plan ik mijn dag. Getting things done. Ik heb mijn dag onderverdeeld in grote en kleine brokken productiviteit. Niets gaat verloren. Ik heb zelfs wel eens met de gedachte gespeeld om met 144blocks.com in de weer te gaan. Elke dag telt 144 blokken van 10 minuten. Wat ga ik met elk blok doen?
Daar zat ik dan, op dat bankje. Wat te doen? Het was alsof alles vertraagde. Ik voelde me schuldig. Misschien had het met christelijke waarden te maken: luiheid is des duivels oorkussen. Een zonde!
Het is moeilijk vertragen in deze steeds snellere online wereld. Het beeldschermpje van je trouwe metgezel, de hele dag door die adrenaline rush op slechts enkele decimeters afstand. Niemand die in de trein nog aan het raam wil zitten. Het venstertje van je smartphone vinden de meesten groot genoeg.
Alles is efficiënter nu. Het tempo van het leven wordt gedreven door de snelheid van communicatie. Een vliegwiel dat nooit stopt, want tijd is geld. Dat zegt al genoeg over de urgentie om elk moment te laten tellen.
Maar ja, wat verlies je als je je leven niet meer kunt vertragen? Wat verlies je als je geen moment meer kunt vinden waarin je je gedachten even kan laten dwalen? Wat verlies je wanneer je de tijd niet meer kunt vinden om even alleen te zijn met je gedachten?
Wat heb je verloren als je niet rustig en kalm op een bankje op het perron kunt zitten?
