Sinds deze week heb ik er een nieuwe hobby bij. Ik ben Noord-Korea kenner geworden. Dat komt door Kim Jong Un, hun Grote Leider. Hij doet enkel onverwachte dingen.

Eerst schoof hij een hoge militair aan de kant. Daarna kwamen beelden naar buiten waarop Kim, samen met een onbekende schone, een grote theater- en muziekshow bezoekt. Omringd door zijn generaals genoot hij van een optreden van een hippe meidenband. Stuk voor stuk mooie dames in minirok, voor driekwart uit been opgetrokken.

Tijdens de show klommen ook levensgrote Disney-figuren op het podium. Kim amuseerde zich kostelijk. Samen met zijn generaals gaf hij Mickey Mouse een staande ovatie.

Waarschijnlijk denkt u op zo’n moment: zou Wibi Soerjadi in dat pak zitten? Maar Noord-Korea deskundigen zien zoveel meer! Zij kijken naar de minirokjes. Die zouden duiden op een “brutale koerswijziging” van het regime, want tot voor kort droeg iedereen in Noord-Korea maoïstische werkkledij. Nu gaan vrouwen in de hoofdstad Pyongyang massaal over straat in minirokjes.

Ook het optreden van Mickey Mouse is uitvoerig geanalyseerd. Noord-Korea watchers zien hierin een eerste teken van meer openheid richting het westen.

Zelf zie ik iets anders. In een land waar een tekort is aan alles, kun je uit één Mao-pakje vijf minirokjes knippen. Zo simpel is het. En dan Mickey Mouse. Ik denk dat Kim Jong Un er gewoon schik in heeft het westen te laten gissen naar de diepere betekenis van al zijn fratsen. Waarom ook niet? Als heel de wereld je vijand is, kun je er maar beter zélf het beste van maken.

Je gaat bijvoorbeeld gezellig met je complete generale staf op de eerste rij zitten bij een optreden van Mickey Mouse. De volgende dag lees je gierend van de pret hoe het westen hieraan duiding geeft. Onbetaalbaar!

Ik zie Kim verder groeien in deze rol. Ik voorspel dat hij binnenkort staand, met zijn blote voeten in een bak vers schepijs, een militair defilé afneemt. Of nog mooier: hij laat zich in een open limousine stapvoets door Pyongyang rijden, met een opblaaspop onder de arm. Nog diezelfde avond zal een deskundige van instituut Clingendael aanschuiven bij Pauw.

Terwijl achter hem een foto van Kim met zijn opblaaspop wordt geprojecteerd, prachtig geschoten vanuit kikkerperspectief, legt hij met ernstige blik uit dat het hier gaat om een zogenaamde self inflating rubber doll: “Harde tepels en drie lustopeningen. We studeren nog op de merites van elke opening afzonderlijk.”