Ruud de Wild live vanuit Auschwitz

Vanmiddag allemaal afstemmen op Radio 538! Tenminste, wanneer je de radioshow van Ruud de Wild wilt horen, live vanuit Auschwitz. Hij geeft daar samen met drie sidekicks en Lieke van Lexmond acte de présence. Afgelopen maandag sprak ik Ruud in zijn atelier. Hij legde de laatste hand aan zijn schilderij ‘Never Again’. Een groot zwart vlak, met linksonder een harkerig getekend wit poppetje. “Zwart staat voor gas,” legt Ruud uit, “het figuurtje symboliseert het lijden.”

De Wild gaat het kunstwerk vanmiddag tijdens zijn radio-uitzending veilen. Is het niet een beetje vreemd, een schilderij veilen op de radio? Ruud vindt van niet. Bovendien gaat de opbrengst naar het Auschwitz Comité. Ruud, trots: “Zij steunen mijn radioshow voor de volle honderd procent.” Hij wappert met een krantenknipsel: “Heb je gehoord van die 15-jarige puber met zijn gedicht over een oudoom bij de SS? Hem steunen ze niet. Die jongen is – kijk, hier staat het letterlijk – een nazaat van een oorlogsmisdadiger.” Ruud kijkt me doordringend aan. “Ik ben dat dus niet. Mijn familie deugt. Ik deug. Ook daarom ga ik. Namens iedereen die deugt.”

Terwijl Ruud zijn schilderij met doeken omwikkelt om het klaar te maken voor transport, vertelt hij wat hij bij aankomst in Auschwitz gaat doen. “Sfeer proeven! Auschwitz is zo’n inspirerende plek. Als ik het mijn luisteraars wil uitleggen, dat met die Joden en zo, moet ik weten hoe het voelt. Het zelf ervaren, het van dichtbij meemaken.” In Ruuds hoofd borrelen al de nodige ideeën. “Ik wil uitzoeken of in Auschwitz ook een gevangene heeft gezeten met nummer 538 op de onderarm. Dat lijkt me heel spannend. Leeft hij nog? Is hij vergast? Daar kunnen we dan een quiz omheen bedenken voor de luisteraars.” Vindt het Auschwitz Comité dat een goed plan? Ruud denkt van wel. “Radio 538 is een snelle, jonge zender. Dan moet je niet aankomen met een bejaarde die Auschwitz heeft overleefd. Dat raakt jongeren niet. Maar als ík het verhaal vertel, met de juiste muziek erbij, gaat het door merg en been.”

Wát gaat hij dan precies vertellen? Daar hoeft Ruud niet lang over na te denken: “Het verhaal van de Holocaust natuurlijk! Dat Duitsers een pesthekel hadden aan Joden. Vanwege hun neus en zo. Dat mag nooit vergeten worden. Daarom heb ik speciaal Lieke van Lexmond meegevraagd. Zij heeft ook een grote neus.” Wanneer ik Ruud vertel dat Lieke helemaal niet Joods is, oogt hij zichtbaar teleurgesteld. “Shit. Zou ik haar nog kunnen afbellen? Het is toch Auschwitz waarover we het hebben. Ik wil het écht houden, snap je?”

Luuk Koelman
Luuk Koelman

Columnist (o.a. voor Nieuwe Revu), ghostwriter en schrijfcoach. Hij werkt voor mensen die graag schrijven én voor mensen die liever niet schrijven.

Abonneer je op mijn gratis nieuwsbrief!