Nog even en de provincie Groningen heeft haar eigen Damespad, een zeventien kilometer lange wandelroute waar lesbische vrouwen elkaar kunnen ontmoeten. De route, uitgezet voor en door lesbiennes, voert langs de dorpen Zeerijp, ’t Zandt, Leermens en Eenum.

Drijvende kracht achter het Damespad is Stichting Damespad. Een collectief van lesbiennes dat in heel Nederland wandelpaden uit de grond stampt, speciaal voor lesbische vrouwen. Hun slogan: ‘op een Damespad wandel je nooit alleen’. Zo zijn er al damespaden in Noord-Holland, Drenthe, Zeeland, Noord-Brabant en Limburg. De routes zijn uitgezet over reeds bestaande wegen, en kennen behoorlijke afstanden. Het Damespad in Zuid-Holland is bijvoorbeeld 17,5 kilometer lang, die in Gelderland 21 kilometer. Jazeker, waar homoseksuele mannen voldoende hebben aan her en der een eenvoudige uitlaatstrook, hebben lesbiennes beduidend meer moeite aan hun gerief te komen. In het gastenboek op Damespad.nl kom je dan ook uitsluitend oproepen tegen als: “Wie wil er met mij, beginnende langere afstandswandelaar, lesbische stukken van het damespad lopen?” Ik heb er de kaart van het Damespad door de provincie Groningen eens op nageslagen, maar mij trekt het niet. Vier kilometer langs een autoweg wandelen omdat je dan langs een bosje vingerplanten komt.

Aangezien ook heteroseksuele mannen en vrouwen over Damespaden kunnen wandelen, dragen lesbiennes die graag een andere lesbienne ontmoeten, een speciaal speldje. Oh, de droefgeestigheid die daarmee is vervlochten. Hoe seksueel uitgehongerd moet je zijn om met een speldje op 21 kilometer te wandelen? Het antwoord op die vraag kreeg ik vorige maand, toen ik samen met mijn vriendin per ongeluk een stukje van het Damespad van de provincie Gelderland liep. Als niets vermoedende wandeltoerist weet je niet wat je overkomt. Continu kruisten groepjes vrouwen van middelbare leeftijd ons pad. Vlezige dames met Nordic Walking stokken, waar overduidelijk nog seks in zat. En maar loeren met zijn allen. Net zolang tot elk van hen met pornografische scherpte had vastgesteld dat mijn vriendin geen speldje droeg. Daarna stampten ze weer verder op hun bergschoenen, richting een lief meisje dat een eind verderop nietsvermoedend haar hondje uitliet. “Eens zien of haar lippen wél open bloeien,” hoorde ik er eentje roepen.

Ja, in groepjes durven ze wel. Nu nog een lesbienne die in haar eentje, met een zak potgrond onder de arm, de Vierdaagse loopt. Dan neem ik al mijn woorden terug.