Tegenwoordig hebben kinderen geen ouders meer; ze hebben personeel. Mama zwoegend op de bakfiets, tegen de wind in. Slagregen op kop. Vóór haar, droog onder een luifeltje, blikt het prinsje verveeld om zich heen. Dat zijn de verhoudingen. Bij de geboorte krijgt elk kind tegenwoordig een hofhouding geleverd, bestaande uit twee lakeien. Papa en mama, buigend als een knipmes voor hun kroost. Waarom?

Volgens onderzoekers proberen ouders zo hun schuldgevoel af te kopen. Zij werken namelijk zó hard dat ze de fut niet meer hebben hun kind voldoende liefde en aandacht te geven. Een lastige spagaat want liefde is niet te koop, aldus de onderzoekers. Ik zie dat anders. Mijn stelling: dergelijke ouders (ik noem ze suikerouders) kopen geen liefde, ze kopen rust. Puur uit luiheid zijn zij het personeel van hun kroost.

Neem nu op straat spelende kinderen. Daar gaat de bal, over de schutting de tuin van een wildvreemde meneer in. Hij is net even de deur uit. De koter weet wat hem te doen staat. Op een holletje naar huis. Binnen drie minuten is papa ter plekke. Hij klimt over de schutting, banjert door bloemen en planten, en pakt de bal. Rijst de vraag: Waarom zegt papa niet tegen zijn zoontje: “wacht maar tot die meneer weer thuis is en bel dan zelf aan”? Simpel; de bal uit de tuin halen kost twee minuten. Je kind leren dat hard tegen een bal trappen zo zijn consequenties heeft, duurt veel langer. Daar heeft papa geen tijd voor – en ook geen zin in.

Het is de weg van de minste weerstand. Door je kind in alles zijn zin te geven, koop je rust. Vandaar ook het vakantie-mantra ‘als de kinderen het maar naar de zin hebben, dan hebben papa en mama dat ook.’ Even het gevoel geen kinderen te hebben, dát is het ultieme vakantiegevoel voor de moderne ouder. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Waarom neemt het aantal kinderen dat op commerciële huiswerkbegeleiding zit, elk jaar met 40 procent toe? Omdat ouders geen zin hebben hun kind achter de broek aan te zitten. Ze kopen het af. Waarom bestaan er 24-uurs crèches? Precies, je koters outsourcen. Ouders willen wel geld in hun kind steken, maar geen tijd.

Nederland barst van de volwassenen die niet zijn opgewassen tegen hun eigen kind. Echtparen die ervoor kiezen niet zozeer vader en moeder te zijn, maar vooral butler en bediende. Ja-knikkers zijn het geworden, puur uit gemakzucht. Wat voor treurig leven heb je dan? Net als die zwoegende mama waarmee deze column begon. Eigenlijk zwoegt ze helemaal niet. Ze kiepert haar prinsje in een bakfiets, want dat is makkelijker dan hem zelf te laten fietsen. Denk daar maar eens over na.