Ja, jongens en meisjes. Eind jaren tachtig, begin jaren negentig was techniek nog een statussymbool. Een vriend van mij had een beeper. Een apparaatje dat hij elke zaterdagavond in het café pontificaal op de bar legde.
Intussen rijdt de scanauto van de gemeente zijn rondjes door de stad. Een high tech-wagen met zestien camera's op het dak. Geen foutparkeerder die ontsnapt aan deze rijdende boetemachine.
Oké, nieuws (de naam zegt het al) bevat het woord ‘nieuw’. Maar ’nieuw’ maakt iets niet automatisch relevant. Ik kan me niet herinneringen dat het volgen van nieuws me ooit iets heeft gebracht.
Een professional. Vroeger betekende dat iets goeds. Het was bijna iets nobels. De professional verdiende onze bewondering. Hij liet de kleine emoties thuis en bracht zijn ‘betere’, objectieve ik mee naar zijn werk. Professionalisme stond synoniem voor een scala aan bekwaamheden.
Studenten vragen mij wel eens: “Meneer Koelman, wat heeft u nu écht geleerd tijdens uw studentenleven?”
De robotbanen komen eraan. De Amerikaanse ondernemer en presidentskandidaat Andrew Yang speecht er regelmatig over. Hij waarschuwt voor werkloosheid door robots en opteert daarom voor een universeel basisinkomen van duizend dollar per maand voor iedere Amerikaan.
Het was nooit Diederiks droom om account manager te worden. Hij rolde er gewoon in. Dat was vijftien jaar geleden. Hij schrikt van het getal.
Eenzaamheid? Als je geen relatie met een mens van vlees en bloed hebt, dan begin je toch gewoon een relatie met je technologie?
Vijftien jaar geleden las je wel eens in de krant over jongeren in de VS die hun vriend(innet)je via sms de bons gaven. Verbazing alom, want hoe bot kon je zijn? Vandaag de dag is zoiets heel normaal. Sterker nog, tegenwoordig is een sms’je al te veel gevraagd.
Het leven hangt van clichés aan elkaar. Mensen zeggen altijd dat je zoveel mogelijk ‘gewoon jezelf moet zijn’. Oprah roept het. Dr. Phil roept het. Nou, dan zal het wel zo zijn.