Ach ja, treinleed. “Het is allemaal de schuld van de NS,” hoor ik de meneer naast mij mompelen. “Die klojo’s hebben veel te laat extra treinen besteld.” Ja, daar zijn de overige forenzen, hutje mutje op elkaar gepropt op een overvol balkon, het roerend mee eens.

Ik niet. Een kwart van de treinreizigers bestaat uit studenten. Eind 2012 was het kabinet er over uit: de OV-studentenkaart zou worden afgeschaft. Protest alom, waarna anderhalf jaar lang oeverloos over de kwestie werd gebakkeleid. Logisch dat de Spoorwegen al die tijd de aanschaf van extra treinen voor zich uit schoven. Met een paar honderdduizend passagiers minder in de ochtend- en avondspits zijn die ook helemaal niet nodig. Maar op 28 mei 2014 besloten kabinet en Kamer plots de OV-studentenkaart alsnog te behouden. Sterker nog, 150.000 studenten uit het middelbaar beroepsonderwijs krijgen hem nu ook.

Daar sta je dan als NS. Eerst word je opgehouden door de politiek, om vervolgens 150.000 passagiers extra op je bord te krijgen. De Spoorwegen plaatsten een spoedorder voor extra treinen. Levertijd: minimaal anderhalf jaar. Wat nu? Treinstellen huren in het buitenland? Geen optie: deze moeten worden omgebouwd om te voldoen aan de Nederlandse wetten en vereisten. Zo’n fijn weetje waar de Kamer pas in december 2015 achter kwam.

Dan denk ik: wees als forens eens een keer níét boos op de NS, maar op onze volksvertegenwoordiging. Ga maar na: normaal gesproken zou het deze week boze Kamervragen hebben geregend over ons nationale treinprobleem. Maar in plaats daarvan blijft het oorverdovend stil. De parlementariërs weten namelijk donders goed dat ze kilo’s boter op het hoofd hebben.

Intussen is de mopperende meneer naast mij op stoom gekomen. Hij tikt verwoed op zijn mobiel. De NS-top? Allemaal graaiers! Daarom is hij bezig zich online aan te melden bij ConsumentenClaim. Die organisatie gaat namens hem en 9500 andere passagiers een megaclaim indienen bij de NS: zeshonderd euro per persoon, als compensatie voor het moeten staan in de trein. “Een fijn extraatje, want mijn baas betaalt sowieso al mijn reiskosten.” Het is de eerste keer dat ik hem zie grijnzen.

“Ja maar, is dat niet óók een klein beetje graaien?” vraag ik voorzichtig. Ik ken ConsumentenClaim. Het is een club waarvan de oprichter de pers telefonisch te woord staat vanuit zijn tweede huis in Florida.

Meneer reageert als door een wesp gestoken: “Volgens ConsumentenClaim is die zeshonderd euro slechts een fractie van de werkelijke schade. Ik had makkelijk het tienvoudige kunnen eisen.”

Daar zitten (!) we dan, op de traptreden van een dubbeldekker. Ik besluit er verder het zwijgen toe te doen, maar denk: Schade? Welke schade? Een vuile broek? Je komt toch aan op je bestemming?