Bijna 1 op de 3 Nederlandse melkkoeien komt nooit buiten, blijkt uit cijfers van het Centraal Bureau voor Statistiek. Dat is zielig, want koeien stuiteren altijd zo fijn de wei in op hun eerste lentedag. Gelukkig werkt SP Kamerlid Van Gerven aan een wet die moet regelen dat alle Nederlandse koeien straks weer „gewoon in de wei staan.” Mooi vind ik dat. Met deze „Wet op de weidegang” heeft elke Nederlandse koe binnenkort dus een onwrikbaar wettelijk recht op frisse buitenlucht.

Ach, denk ik dan. Was er maar zo’n wet voor hulpbehoevende ouderen in verzorgings- en verpleeghuizen. Want in tegenstelling tot de Nederlandse melkkoe komen zij nauwelijks nog buiten. Een rapport van vakbond Abvakabo FNV, juli jongstleden gepresenteerd, legt de vinger op de zere plek. Medewerkers van verzorgingshuizen verhalen over bewoners die al vijf jaar geen frisse lucht meer hebben ingeademd of de zon hebben gezien. Ook wordt melding gemaakt van een verpleeghuis in Delft, waar een hele afdeling al twee jaar niet meer buiten is geweest.

Rijst de vraag: waarom heeft melkkoe Annie 824 straks wettelijk recht op buitenlucht, maar haar demente naamgenoot tante Annie, woonachtig in een verzorgingshuis, niet? Wat heeft de koe voor op de mens? Ik heb geen idee.

Maar laten we de zaken vooral realistisch bekijken. Nu we in een land leven waar koeien het bij wet beter hebben dan hulpbehoevende ouderen, denk ik dat we veel van de landbouw kunnen leren. Een stukje out of the box denken: wat is de beste wijze om hulpbehoevende ouderen buitenlucht te garanderen?

Dan zeg ik: plaats een wei naast elke zorginstelling. Houten palen, een paar rollen schrikdraad en wat oormerken, meer heb je als zorgmanager niet nodig om een afdeling dementen in het gareel te houden. Bijkomend voordeel is dat cliënten op zachte grasgrond veel minder snel een heup breken dan op het harde linoleum van een verpleeghuis. Zelfs incontinentie is niet langer een probleem. In de dementie-weide kan men rustig alles laten lopen.

Ook voor familie is het zoveel handiger. Nooit meer dat deprimerende verzorgingstehuis in. Vaak dè reden waarom naasten niet meer komen. Voortaan kunnen zij op een zondagmiddag gezellig met de kinderwagen langs de weide wandelen. „Kijk, daar staat tante Annie, bij de voederbak. Zwaai maar even.” Maar het allermooist is natuurlijk die allereerste lentedag, als Annie met dolle sprongen de staldeuren van het verpleeghuis uit rent, achter haar rollator aan de weide in. Machtig mooi lijkt me dat.