Ik ben nog uit de tijd dat ‘internet’ iets speciaals was. Quality time, zogezegd. Toen je computer aanzwengelen nog een minuut of vijf duurde. Daarna het ratelen van je inbelmodem. Voor ‘online zijn’ betaalde je per minuut, in telefoontikken.

In die tijd had ik telefoonrekeningen van zes-, zevenhonderd gulden in de maand. Maar ja, er was ook zoveel te ontdekken op het wereldwijde web! Het was bijna alsof je uitging. Ik hing rond op bulletin boards en in nieuwsgroepen.

Daarna kwam het ‘surfen’. Via de ene website kwam je op de andere terecht. Het leek wel een online kroegentocht. Er waren zelfs al schrijvers die een soort van online dagboek bijhielden. Ik las alles. Daarna kwamen de eerste blogs. Je kende iedereen en het was allemaal ontzettend vermakelijk. Tijd verspillen en je daar goed onder voelen, wat wil een mens nog meer?

Nu is online gewoon het leven zelf. Internet is allang niet meer iets dat jou scheidt van de echte wereld, een plek waar je in je vrije tijd naartoe gaat. Online ben je niet weg van je werk, je plichten, je verantwoordelijkheden. Het is veel erger dan dat. Op internet komt de wereld naar je toe. De overheid, je bank, energiemaatschappij, belastingdienst, universiteit, commercie. Het is efficiënt en allesomvattend.

Niemand die nog surft. ’s Avonds klap je je laptop open, je tikt in de adresbalk van je browser ‘ing.nl’ en regelt je bankzaken. Daarna check je je werkmail, voor morgen. Online zijn, dat is net zoiets als werken.

Eigenlijk is er niks meer aan.