Steeds meer Nederlanders willen emigreren, las ik deze week. Waarom, werd niet helemaal duidelijk. Ik heb een eigen theorie: omdat we een land zijn dat qua mentaliteit en omgangsvormen in vechtscheiding ligt. Ik leg het uit.

Neem nu Hans Spekman (PvdA) en Geert Wilders. Het is één grote narigheid tussen die twee. Dat buitelt maar over elkaar heen. Mama Hans en papa Geert ruziën elkaar de tent uit. Beiden geven geen duimbreed toe. Papa Geert vertelt de kinderen dat alles de schuld is van mama Hans. En mama Hans vertelt de kinderen dat alles de schuld is van papa Geert. Meer diepgang heeft het niet.

Geen wonder dat politici me steeds vaker doen denken aan ouders die verwikkeld zijn in een vechtscheiding. Zo’n vechtscheiding wordt altijd over de ruggen van de kinderen uitgevochten. Zij zijn de dupe van manipulaties, halve waarheden en leugens, bedoeld om die ander zwart te maken. Een spel dat uiteindelijk alleen maar verliezers kent. Waarbij de grootste verliezers altijd de kinderen zijn.

“Maar ik vecht juist voor mijn kinderen!” roepen ouders altijd wanneer ze verwikkeld zijn in een vechtscheiding. Soms antwoordt een verstandig iemand dan: “Als je echt iets voor je kinderen wil doen, moet je niet vechten, maar de strijdbijl begraven. Zorg dat je samen met je ex weer door één deur kunt. Dát is in het belang van je kinderen.” Maar veel liever ziet zo’n ouder de ex-partner helemaal kapotgaan. Eindelijk wraak! De zoete smaak van de overwinning. Het belang van de kinderen kan wel even wachten.

In de Nederlandse politiek heerst precies dezelfde mentaliteit.

“Ik vecht voor de burgers van dit land!” roepen politici altijd wanneer ze elkaar uitmaken voor rotte vis. Ja, ze hebben het beste met ons voor. Maar nog veel liever zien ze die andere partij verliezen. Vernederd! Gedecimeerd! Vernietigd! Het maakt niet uit hoe, áls het maar gebeurt. Zo’n strijd wordt altijd over de ruggen van de burgers uitgevochten. Zij zijn de dupe van manipulaties, halve waarheden en leugens, bedoeld om de tegenstander zwart te maken. En ook dat spel kent enkel verliezers, want op het Binnenhof kunnen partijen allang niet meer samen door één deur. Nederland coalitieland? Echt niet. Verdeel en heers! Het landsbelang kan wel even wachten.

Kinderen van vechtscheidende ouders. Ze zijn verdrietig óf juist heel erg boos. Zij voelen zich niet gehoord terwijl hun leven op de kop staat. Kinderen willen rust en stabiliteit in hun thuissituatie. Ze willen onbaatzuchtige ouders. Krijgen ze die niet, dan lopen ze uiteindelijk weg. Want zo zijn kinderen.

Precies dát zie je nu terug in onze maatschappij. Ook volwassen burgers willen rust en stabiliteit. Ze willen onbaatzuchtige leiders. Krijgen ze die niet, dan lopen ze uiteindelijk weg, net als kinderen. Alleen heet het dan emigreren.