Vroeger dachten we altijd dat kennis de burger zou verheffen. Daarom werden bijvoorbeeld openbare bibliotheken opgericht: als mensen toegang hebben tot informatie, zo was de redenatie, dan wordt alles beter. Wie meer belezen is, is ook slimmer. En weldenkender.
De grootste luxe in het leven is tijd. Vooral mensen met kinderen verzuchten vaak dat het leven maar kort is. Een jonge vader legde het mij laatst uit: hoe lang kun je genieten van je drie maanden oude baby? Precies, slechts één maand. Daarna is het weer voorbij.
Het is elke persconferentie weer spannend. Wanneer mag Nederland van het slot? Steeds wanneer Rutte “hou vol” roept, doemt voor mijngeestesoog Jan Peter Balkenende op met zijn "eerst het zuur, dan het zoet."
Rijst de vraag: weten we eigenlijk wel wat de beste manier is om verspreiding van het virus te voorkomen? Nee. En is die anderhalve meter überhaupt een functionele maatregel? Niemand die het weet. Want hoezo anderhalve meter?
Soms vraag ik me af wat droeviger is: de overvolle IC’s in ziekenhuizen of de schijnbare achteloosheid waarmee overheden in het ‘vrije’ westen de grondrechten van burgers ontmantelen.
Inmiddels zijn we volgens de Duitse longarts Wodarg zover dat het voor virologen én politici bijkans onmogelijk is om te zeggen: “Stop! Misschien is er in wezen weinig tot niets aan de hand!” Dat maakt corona ook tot een politiek virus.
Astrid leeft twee levens. Door de week heeft ze het druk-druk-druk. Belangrijk werk, veel aanzien en deadlines die gehaald moeten worden. Vergaderen, overleggen, enfin, je kent het wel. Maar in het weekend start Astrids andere leven. Dan begint de donkere tunnel.
“Kijk maar weg!” mompelen verstokte krantenlezers als ik ze vertel dat ik het nieuws niet volg: “Steek je kop maar in het zand!” Ongelooflijk vinden ze het, die desinteresse. Zij maken zich tenminste wél druk over het coronavirus.
Kunnen kunstwerken de gezondheid positief beïnvloeden? Het Behring Instituut start een meerjarig ONDERZOEK naar de effecten van kunst op de volksgezondheid. Kunstenaars die menen dat hun werk kan zorgen voor een placebo-effect, mogen zich melden. Laat ik ook maar eens…
Laatst zag ik de online documentaire Being 97 over de Amerikaans filosoof en psycholoog Herbert Fingarette. In zijn werkzame leven schreef Fingarette (97 ten tijde van de documentaire) veel over de dood. Dat deed hij op een bijna koddige manier.