
Wat één vinger van Donner al niet vermag
Schaken ging niet meer, maar na twee jaar revalideren kon Donner eindelijk weer schrijven. Nou ja, schrijven. Tikken met één vinger. Twee aanslagen per minuut.
Schaken ging niet meer, maar na twee jaar revalideren kon Donner eindelijk weer schrijven. Nou ja, schrijven. Tikken met één vinger. Twee aanslagen per minuut.
Veel mensen denken dat schrijvers elke dag op hun balkon staan. Gekleed in een satijnen ochtendjas, met een bel cognac in de hand, wachtend op de goddelijke inspiratie.
"De ware kunst: om het uiteindelijk te laten lijken alsof alles moeiteloos is opgeschreven."
Denk je dat jij het zwaar hebt als columnist, blogger of anderszins creatief persoon? Ooit wel eens gedacht aan je naasten? Al die arme drommels die jouw pennenvruchten 'mogen' lezen, en waar jij dan een fijne reactie van verwacht?
Afgelopen zaterdag mocht ik aanschuiven in het radioprogramma De Taalstaat, van Frits Spits, op Radio 1.
Onlangs stuitte ik op een interview met Lynda Barry. Zij is cartoonist en ‘professor in de creativiteit’ aan de universiteit van Wisconsin.
Met studenten is het altijd wat. Nu is hun taalniveau weer belabberd. De academische woordenschat en het herkennen van tekststructuren laten te wensen over.
Het zijn de amateurs die het verpesten voor de professionals.
In mijn online cursus besteed ik veel tijd aan de vier stadia van het herschrijven. Want herschrijven móét.
Ik loop er niet mee te koop, maar het is wel echt waar. Ik ben mijn schrijfcarrière ooit begonnen als corrector van damesromannetjes.
Waterige woorden zijn (hoe kan het ook anders) woorden die een tekst ' waterig' maken. Daarom kunnen (nee: moeten) ze weg.
Het fijne van een korte zin, is dat je de lezer dwingt te focussen.