Veertig Brabantse studenten van onder meer Tilburg University gaan aan de slag met robots in de zorgsector. Doel is de robotisering te stimuleren en te versnellen, want de zorgrobot vermaakt ouderen en is een goed middel tegen eenzaamheid. Ik snap wel waarom. Tegenwoordig hebben studenten geen tijd meer om hun grootouders te bezoeken.

Dus dat is ons voorland. Daar zit je dan, lichtelijk dementerend in de leunstoel van je seniorenflat, met zorgrobot Happy op schoot. Iets meer dan een halve meter hoog is hij. Het plastic is vergeeld, maar deze uitvoering heeft toch maar mooi een knuffelprogramma aan boord. Elk uur kraakt hij: “Ik vind je lief, krijg ik een kusje?” Dus dat doe je dan maar. Je tuit je lippen en kust het koude plastic.

Mensen zie je allang niet meer. Die zijn druk met van alles en nog wat. Je staart met lege ogen naar buiten. Daar dropt een drone een nieuw paar steunkousen op het balkon. Eigenlijk begrijp je het niet. Toen je zoon en dochter klein waren, was je er altijd voor hen. Maar toen jij oud en afhankelijk werd, lieten ze een zorgrobot in je seniorenflat installeren. Op je verjaardag zong hij Lang zal je leven. Wel honderd keer achter elkaar, terwijl zijn oogjes ritmisch oplichtten. Je wist niet meer hoe je hem uit moest zetten.

Laatst brak een arm van Happy af. Een student van Tilburg University heeft die toen weer aangeplakt, met secondelijm. Een haastige jongeman was dat. Je eerste bezoek in maanden. “Zorgrobot Happy geeft u liefde, warmte, respect, begrip en vriendschap,” riep hij nog terwijl hij de deur achter zich dicht trok. Zo jammer dat hij geen tijd had voor een kopje koffie.