Wees eerlijk. Het overgrote deel van het werk dat hoogopgeleiden doen, is compleet zinloos.

Nee, zelfmoord plegen is wel het laatste wat Diederik wil. En depressief is hij ook niet. Tenminste, niet dat hij weet.

“En, wat heb jij allemaal bereikt in het afgelopen decennium?” vroeg iemand me. Zonder mijn antwoord af te wachten, stak hij zelf al van wal. Wat volgde, was een monoloog waarin zijn carrièrestappen elkaar in ijltempo opvolgden, gelardeerd met de bijpassende salarissen.

Anno nu is het helemaal hip om je leven door een lens te bekijken. Het lijkt wel een reflex. Ik snap er niets van. Waarom moet van werkelijk alles een visuele back-up worden gemaakt?

Studenten vragen mij wel eens: “Meneer Koelman, wat heeft u nu écht geleerd tijdens uw studentenleven?”

Het was nooit Diederiks droom om account manager te worden. Hij rolde er gewoon in. Dat was vijftien jaar geleden. Hij schrikt van het getal.

Vijftien jaar geleden las je wel eens in de krant over jongeren in de VS die hun vriend(innet)je via sms de bons gaven. Verbazing alom, want hoe bot kon je zijn? Vandaag de dag is zoiets heel normaal. Sterker nog, tegenwoordig is een sms’je al te veel gevraagd.

Het leven hangt van clichés aan elkaar. Mensen zeggen altijd dat je zoveel mogelijk ‘gewoon jezelf moet zijn’. Oprah roept het. Dr. Phil roept het. Nou, dan zal het wel zo zijn.

Ik sprak een student. Hij was na zes weken weer met zijn studie gestopt. De reden? “Rechten is toch niet mijn passie.”

Ik heb een idee. Wat nu als we elk weekend een dag of twee relaxen? Geen werk- en studiemails, niets wat je ‘moet’ van jezelf. Ik weet het, het is ongebruikelijk. Ik ken namelijk alleen maar mensen bij wie het weekend net zo is gevuld als de werkweek.