Wees eerlijk. Het overgrote deel van het werk dat hoogopgeleiden doen, is compleet zinloos.

Nee, zelfmoord plegen is wel het laatste wat Diederik wil. En depressief is hij ook niet. Tenminste, niet dat hij weet.

“En, wat heb jij allemaal bereikt in het afgelopen decennium?” vroeg iemand me. Zonder mijn antwoord af te wachten, stak hij zelf al van wal. Wat volgde, was een monoloog waarin zijn carrièrestappen elkaar in ijltempo opvolgden, gelardeerd met de bijpassende salarissen.

Anno nu is het helemaal hip om je leven door een lens te bekijken. Het lijkt wel een reflex. Ik snap er niets van. Waarom moet van werkelijk alles een visuele back-up worden gemaakt?