Stel, je bent eigenaar van een goedbezocht bruin café en organiseert een open podium. Glimlachend kijk je naar het onbekend talent dat voorbij trekt. Allemaal heel vermakelijk. Tot er iemand, slechts gekleed in een string en met een nazi-pet op het hoofd, het podium betreedt.
Nee, liever etaleert de NCRV-coryfee zich als de menslievende kolonialist die puur uit goedertierenheid de dorpelingen voor zich laat werken. Fijne bijkomstigheid is dat je in het straatarme Tanzania voor een werknemer nog geen 2 euro per dag betaalt.
Arme Piet Hein Donner. Holderdebolder net voor de finish gestruikeld. Kenners zagen het al van verre aankomen, want dat geslacht Donner is niet meer wat het geweest is.
"Dit is een hufterig land geworden." Aan het woord is vogel- en dierenvriend Dion. Hij heeft zojuist een behoorlijke tegenslag te verwerken gekregen. De dierenambulance was net te laat om een muis te redden die vastzat in een wasmachine.
Ja, lieve vogelvrienden, dat was even schrikken afgelopen week. Een mailtje van Lucas de Linkse L*l. Hij meldde me dat zijn baas niet tevreden is over de vogelcolumns. Of ik weer normale columns wil schrijven...
"Prima, erg mooi," zegt de man. Hij kijkt naar de barst in het aardewerk maar ziet de noodzaak niet er iets van te zeggen. Zijn blik glijdt langs de tegeltjes die de muur tot net boven het fonteintje bedekken.
"Echt een appartement waar u heel gelukkig kunt worden," zegt de makelaar.
Na afloop van mijn optreden was er intense emotie, want het beeld dat de meeste vogelaars van zichzelf en van de wereld hadden, was voorgoed veranderd. Ik zag veel tranen bij de volwassenen en dat slaat dan direct over op de kinderen die dan bij mij komen voor troost.
Dankzij Suske en Wiske weten we dat je een stofzuigerverkoper nooit op zijn woord moet geloven. Stofzuigers doen namelijk helemaal niet wat ze moeten doen. Nou ja, ze zuigen stof, een beetje dan. Erger wordt het wanneer verkopers zo'n apparaat 'een prima remedie tegen de huisstofmijt' noemen. Alsof stofzuigen helpt.
Vierde op de lijst staat de 38-jarige André Knoppes. André is in het dagelijks leven ongediertebestrijder bij de Limburgse gemeente Arcen. Hij gaat zich bezighouden met het vreemdelingenzaken. Altijd een lastige portefeuille.
Dan gebeurt het. Het is alsof mijn complete schedeldak met een enorm breekijzer in tweeën wordt gespleten. Van mijn voorhoofd, via de kruin, tot aan mijn nek. Het kan niet anders of mijn hersens liggen nu bloot.
"Aha, meneer is van de snuggere. Well, in that geval you know what? Every day rijden we even langs, just to see if you are not dead. And if we think, oei, he is bijna dead, we will bring you to hospital, yes? Just like Hippocrates wants".
En nu zit Willy dus in een oranje legertank. In elkaar gedoken, met het hoofd tussen de knieën geklemd. Alles schudt en trilt. Willy vindt dat machtig mooi. Het geronk van de motoren, de geur van verse diesel.