Na dertig jaar de politiek te hebben gevolgd – de laatste jaren steeds lustelozer – dringt het langzaam tot me door: populisme is helemaal geen gevaar voor de democratie. Het ís de democratie.

Friedrich Merz, de Duitse bondskanselier, vindt dat Duitsland het Songfestival moet boycotten als Israël niet mee mag doen. “Israël hoort er gewoon bij,” zei hij. Punt. Precies zoals Duitsland erbij hoort, ondanks het verleden. En zoals Rusland er níét bij hoort, omdat hypocrisie nu eenmaal grenzeloos is.

Mijn tante An was zo’n ouderwetse non, in habijt. Een pinguïn in een Franse kloostertuin. Ze stierf afgelopen maand, precies op haar zesennegentigste verjaardag. Alsof ze een eigen afspraak met de tijd had.

Wat een voorrecht om te mogen leven in het tijdperk van Donald Trump. Andere generaties kregen Mandela, Gandhi of Jezus. Maar de voorzienigheid schonk ons iets veel groters.

Volgens het Westen is Poetin niet serieus over vrede. Dat klopt. Hij is serieus over winnen. En over praten. Het één sluit het ander namelijk niet uit. Integendeel: Poetin bombardeert niet ondanks, maar juist omdat hij wil onderhandelen. Elke bomkrater is een argument.

De Israëliërs hebben iets nieuws. Een AI-systeem en het heet Lavender. Dat is Engels voor lavendel. Alsof de makers dachten: hoe noemen we een AI die aanwijst welke inwoners van Gaza mogen sterven?

Het is weer Wereld Suïcide Preventie Week. We praten, luisteren en organiseren wandelingen bij zonsopgang. Alles om mensen bij het leven te houden.

Het begint doorgaans met een hashtag. En dan komen de eisen.

The Oval Office. De plek waar de wereld bestuurd wordt. Dáár zaten ze, de Europese leiders. Ongemakkelijk en wat stijfjes, alsof ze wisten dat het eigenlijk al te laat was voor wat ze kwamen doen.

In Egypte staat een toerist voor de piramiden van Gizeh. Hij neemt een selfie. Kin omhoog, glimlach aan en de achtergrond netjes gecentreerd. Klik. Alsof dit moment – hij voor een bouwwerk dat al miljoenen keren is gefotografeerd – dringend moet worden veiliggesteld.