De heren zijn van UPC, vertellen ze. Eentje, een man met blond, nat krullend haar en een spitse neus, steekt een hand uit. Hij heet Pascal en heeft heuglijk nieuws voor mijn moeder. Ja, ze weet het zelf nog niet, maar ze is een echte geluksvogel.
Ja, braaf. Goed zo, ga maar liggen. En hoe heet ie dan? Hoe heet ie dan? Poot? Poot! Ja, braaf. Kijk eens even wat ik voor jou heb gekocht? Wat zeg ik? Voor ons allebei natuurlijk! Hier staat het, zie je wel: 'Lifestyle magazine voor baasjes'.
Mensen vragen mij wel eens: meneer Koelman, mijn reïntegratiecoach van het UWV doet zo lastig. Hoe kom ik van die man af?
Welnu, ik ken het probleem. Nog niet zo heel lang geleden vervoegde ik mij verplicht één keer per maand bij het UWV voor een gesprek met mijn reïntegratiecoach, meneer Schenkhuizen.
Op weg naar de uitgang breek ik in de garderobe bijna mijn nek over een meisje dat op de grond zit. Alleen. Onder haar linkerarm klemt ze een veel te grote map waar enkele vingerverftekeningen uitsteken. "Waar is je mama?" vraag ik terwijl ik mijn jas van het haakje haal.
"Mijn werk nodigt uit tot psychologiseren," vertelt De Wild wanneer ik hem weer heb ingehaald. "Het gaat over thema's die elk mens in zijn leven op zijn pad vindt: de zoektocht naar een eigen identiteit, bevrediging van seksuele lust en confrontatie met sterfelijkheid."
Ik behoud mijn waardigheid, maar het kind begint plots hysterisch te gillen. Ze zet het op een wankelend rennen. Precies op de hoek van de straat verzwikt ze haar enkel en smakt op de grond. Haar hoofd klapt op het trottoir.
Stel, je bent eigenaar van een goedbezocht bruin café en organiseert een open podium. Glimlachend kijk je naar het onbekend talent dat voorbij trekt. Allemaal heel vermakelijk. Tot er iemand, slechts gekleed in een string en met een nazi-pet op het hoofd, het podium betreedt.
Nee, liever etaleert de NCRV-coryfee zich als de menslievende kolonialist die puur uit goedertierenheid de dorpelingen voor zich laat werken. Fijne bijkomstigheid is dat je in het straatarme Tanzania voor een werknemer nog geen 2 euro per dag betaalt.
Arme Piet Hein Donner. Holderdebolder net voor de finish gestruikeld. Kenners zagen het al van verre aankomen, want dat geslacht Donner is niet meer wat het geweest is.
"Dit is een hufterig land geworden." Aan het woord is vogel- en dierenvriend Dion. Hij heeft zojuist een behoorlijke tegenslag te verwerken gekregen. De dierenambulance was net te laat om een muis te redden die vastzat in een wasmachine.
Ja, lieve vogelvrienden, dat was even schrikken afgelopen week. Een mailtje van Lucas de Linkse L*l. Hij meldde me dat zijn baas niet tevreden is over de vogelcolumns. Of ik weer normale columns wil schrijven...
"Prima, erg mooi," zegt de man. Hij kijkt naar de barst in het aardewerk maar ziet de noodzaak niet er iets van te zeggen. Zijn blik glijdt langs de tegeltjes die de muur tot net boven het fonteintje bedekken.
"Echt een appartement waar u heel gelukkig kunt worden," zegt de makelaar.