“Kijk maar weg!” mompelen verstokte krantenlezers als ik ze vertel dat ik het nieuws niet volg: “Steek je kop maar in het zand!” Ongelooflijk vinden ze het, die desinteresse. Zij maken zich tenminste wél druk over het coronavirus.
Kunnen kunstwerken de gezondheid positief beïnvloeden? Het Behring Instituut start een meerjarig ONDERZOEK naar de effecten van kunst op de volksgezondheid. Kunstenaars die menen dat hun werk kan zorgen voor een placebo-effect, mogen zich melden. Laat ik ook maar eens…
Laatst zag ik de online documentaire Being 97 over de Amerikaans filosoof en psycholoog Herbert Fingarette. In zijn werkzame leven schreef Fingarette (97 ten tijde van de documentaire) veel over de dood. Dat deed hij op een bijna koddige manier.
Ik droomde dat ik midden in de nacht op een compleet verlaten station stond. In het vale schijnsel van een enkele lamp zag ik op het perron tegenover me mijn moeder staan.
"U spreekt mij aan op mijn vrouwzijn. Waarom doet u dat?”
Tegenwoordig moet alles ‘smart’ zijn. Van je slimme meter tot en met je slimme haarborstel, slimme broodrooster en slimme condooms aan toe. Ook slimme luiers bestaan al, zodat je het plasje van je koter kunt monitoren.
"Wat valt daar niet aan te begrijpen? Met een vuurwerkverbod zou die brand in die Arnhemse flat er nooit zijn geweest!"
“En, wat heb jij allemaal bereikt in het afgelopen decennium?” vroeg iemand me. Zonder mijn antwoord af te wachten, stak hij zelf al van wal. Wat volgde, was een monoloog waarin zijn carrièrestappen elkaar in ijltempo opvolgden, gelardeerd met de bijpassende salarissen.
Wie denkt dat de farmaceutische industrie schandalig hoge winsten maakt, die moet eens een bril kopen. Het liefst bij een opticien in een drukke winkelstraat.
Anno nu is het helemaal hip om je leven door een lens te bekijken. Het lijkt wel een reflex. Ik snap er niets van. Waarom moet van werkelijk alles een visuele back-up worden gemaakt?