Welk besturingssysteem gebruikt God? Zuster Judith Zoebelein denkt er wel eens over na, maar de kloosterlinge die sinds 1995 verantwoordelijk is voor de website van het Vaticaan, durft de vraag niet te beantwoorden. "We weten het niet, maar wij gebruiken in ieder geval Linux."
Bestaat het nog? Paalzitten, bedoel ik. Het is de heroïek van het boerenland. Neem nu Arie den Heijer, wereldkampioen op zijn zestiende en de Johan Cruijff van het paalzitten. Hij schijnt een customized paal te hebben waarvan het hout speciaal uit naaldwouden in Canada is geïmporteerd.
Volgens weekblad Time was 2006 het jaar van de actieve internetters. Zij hadden immers het 'informatietijdperk herschapen' en de journalisten van de mondiale media op hun eigen terrein verslagen. Voor Nu.nl, de grootste nieuwssite van Nederland, reden haar lezers ("omdat 2006 jouw jaar was") eens flink door het slijk te halen.
Het is een café waar je normaliter niet zomaar binnenstapt. Een drinklokaal aan de rand van de stad waar de fruitautomaat onder de trap onophoudelijk rinkelt. Boven de bar, naast een fles Hooghoudt, staat een enkele beker. Iets met duiven. Uit de boxen druppelt Frans Bauer.
De heren zijn van UPC, vertellen ze. Eentje, een man met blond, nat krullend haar en een spitse neus, steekt een hand uit. Hij heet Pascal en heeft heuglijk nieuws voor mijn moeder. Ja, ze weet het zelf nog niet, maar ze is een echte geluksvogel.
Ja, braaf. Goed zo, ga maar liggen. En hoe heet ie dan? Hoe heet ie dan? Poot? Poot! Ja, braaf. Kijk eens even wat ik voor jou heb gekocht? Wat zeg ik? Voor ons allebei natuurlijk! Hier staat het, zie je wel: 'Lifestyle magazine voor baasjes'.
Mensen vragen mij wel eens: meneer Koelman, mijn reïntegratiecoach van het UWV doet zo lastig. Hoe kom ik van die man af?
Welnu, ik ken het probleem. Nog niet zo heel lang geleden vervoegde ik mij verplicht één keer per maand bij het UWV voor een gesprek met mijn reïntegratiecoach, meneer Schenkhuizen.
Op weg naar de uitgang breek ik in de garderobe bijna mijn nek over een meisje dat op de grond zit. Alleen. Onder haar linkerarm klemt ze een veel te grote map waar enkele vingerverftekeningen uitsteken. "Waar is je mama?" vraag ik terwijl ik mijn jas van het haakje haal.
"Mijn werk nodigt uit tot psychologiseren," vertelt De Wild wanneer ik hem weer heb ingehaald. "Het gaat over thema's die elk mens in zijn leven op zijn pad vindt: de zoektocht naar een eigen identiteit, bevrediging van seksuele lust en confrontatie met sterfelijkheid."
Ik behoud mijn waardigheid, maar het kind begint plots hysterisch te gillen. Ze zet het op een wankelend rennen. Precies op de hoek van de straat verzwikt ze haar enkel en smakt op de grond. Haar hoofd klapt op het trottoir.
Stel, je bent eigenaar van een goedbezocht bruin café en organiseert een open podium. Glimlachend kijk je naar het onbekend talent dat voorbij trekt. Allemaal heel vermakelijk. Tot er iemand, slechts gekleed in een string en met een nazi-pet op het hoofd, het podium betreedt.
Nee, liever etaleert de NCRV-coryfee zich als de menslievende kolonialist die puur uit goedertierenheid de dorpelingen voor zich laat werken. Fijne bijkomstigheid is dat je in het straatarme Tanzania voor een werknemer nog geen 2 euro per dag betaalt.