Ik was er zo graag getuige van geweest. Het moment waarop Klaas Knot, president van De Nederlandsche Bank, de naaktfoto’s op zijn bureau vond. Ik gok op een druilerige maandagochtend.

Ooit, lang geleden, had ik een bijbaantje bij V&D. Verkleed als paashaas mocht ik chocolade eitjes uitdelen aan kinderen. Daar stond ik, voor de hoofdingang, met een grote rieten mand onder de arm. Het was een zaterdag en in de winkelstraat kon je over de hoofden lopen.

Stel, je bent niet de maagkankerpatiënt van vorige week, die zijn peperdure medicijn à 8000 euro per maand niet krijgt van de zorgverzekeraar, maar de manager van een groot farmaceutisch bedrijf. Een hele verbetering, nietwaar?

Ja, de bank was toen nog iemand. Een keurige heer. En nu? Nu is de bank een website. Je krijgt een inlognaam en een wachtwoord, en dat is het dan, want de cashvrije maatschappij komt er in rap tempo aan.

Eerst dacht ik dat we het rapport overdrachtelijk moesten zien: in essentie hangen we immers allemaal naakt en hulpeloos in de ketenen van de overheid. Tot ik las dat één concreet geval de aanleiding vormde.

De pure ontkenning van rotte appels binnen de eigen groep. Met de kop in het zand. Treurig.