Iedereen is zoekende. Waarnaar? Niemand die het weet. Het probleem is bekend. De oplage van betaalde kranten krimpt jaarlijks met drie tot vijf procent. Er lijkt geen houden aan. De adverteerders zijn al vertrokken. Allemaal de schuld van internet, wordt geroepen. Onzin. Kranten helpen zichzelf om zeep.
Mail van het Amerikaanse bedrijf ZTMC. Of mijn website Koelman.com bereid is vier klein tekstlinkjes onderin de footer te plaatsen. Ze hebben er 60 dollar per maand voor over en betalen vooruit.
Ik ben aan het twitteren geslagen. En verdomd, het is nog leuk ook. Ik kom allemaal mensen tegen die zinnige, vaak grappige opmerkingen maken. Een verademing. Ik was bijna vergeten dat zoiets nog kon online.
"Dear mister Obama. This is Jan Peter Balkenende from the Netherlands. Just to let you know that I am always willing to help you with politics. This from out of my experience as a political leader."
Deze week sloeg de staf van Obama groot alarm. Het Witte Huis zou qua technologie zo’n beetje in de middeleeuwen leven. De ‘script kiddies’ van Obama, gewend uitsluitend met de nieuwste Macs te werken, troffen in het Witte Huis computers aan met daarop zes jaar oude Microsoft software. Dat is natuurlijk geen werken zo.
Wat gaat 2009 ons brengen? Web 3.0 zeggen de kenners. En dat terwijl de doorsnee gebruiker nog geen muis van een apenstaart kan onderscheiden.
Wat er na een overlijden met onze bezittingen gebeurt, is duidelijk. Nabestaanden verdelen de spullen. Wat overblijft, is voor de opkoper. Maar wat gebeurt er met je digitale nalatenschap, je web 2.0 erfenis zogezegd? Je films op YouTube, je foto’s op Flickr, je berichtjes op Twitter?
Op een zomeravond in 2003 zat Dré op de veranda voor zijn Vinkeveense villa. Hij was zo dronken dat zijn hersenen allang niet meer registreerden wat hij zag. Toen heeft Rachel haar jeep voor de veranda geparkeerd en het op de motorkap met bodyguard Robert gedaan.
Iedere rechtgeaarde internetter kent de Wet van Godwin: 'naarmate online discussies langer worden, nadert de waarschijnlijkheid van een vergelijking met nazi's of Hitler tot één'. Wie anno 2008 een discussie probeert te beslechten door de nazi's en hun ideologie erbij te slepen, heeft 'm 'automatisch' verloren.
"O ja," knikt mijn vader. Hij veegt het zweet van zijn voorhoofd. "Nu begrijp ik het."
"Sla linksaf", klinkt het plots. En jawel hoor, als door een mug gestoken, geeft mijn pa een stoot gas. Linksaf door rood. Een meisje met een suikerspin rent voor haar leven.
Barack Obama heeft een online war room in het leven geroepen. Klinkt stoer, maar meer dan een website is het niet. Fight the Smears heet het digitale hoofdkwartier waar alle roddel en achterklap over de eerste zwarte presidentskandidaat moet worden ontzenuwd.
Als klaagmuur functioneert Ritapedia prima, maar daar is dan ook alles mee gezegd. De wiki van Verdonk bouwt niets op en voegt niets toe. Inspraak? Zeggenschap? Samen de politieke koers bepalen? Rita's achterban is er niet toe in staat.